Amsterdam-Callantsoog
dio onderhoudsmonteur. Daarna in Oirschot, met de hoop
op paardrijden. Maar nee, oude Centurion tanks die op oe
fening in Duitsland steeds kapot gingen, moesten rijdend
gehouden worden... Op een keer liep ik straf op en kreeg
ik van mijn meerdere de keus voorgelegd: 'Wil je de cel in
of wil je fïetsen?"Hè, hoe bedoelt u, fietsen?"Nou, we ko
men bij onze wielerploeg van vier man een rijder te kort. We
houden altijd wedstrijden met andere dienstplichtige pe
lotons. Heb je een fiets?' Ik dus mijn rijwiel opgehaald met
de gedachte 'ik fiets zo mee, geen probleem, makkie.' De
drie anderen waren natuurlijk al goed ingereden. En starten
maar, de maten reden al gauw ver vooruit, ik kwam hijgend
ergens achteraan. Maar ze wisten van mij in een halfjaar tijd
een goeie wielrenner te maken. Het is mijn favoriete sport
gebleven tot op de dag van vandaag."
Saskia: "In 1985 keerden we terug naar Amsterdam en in
dat jaar werd onze tweede dochter Lisa geboren. Friso vond
er werk bij een ander architectenbureau. Onder de vele
opdrachten sprong een huisvestingsproject voor dak- en
thuislozen eruit. Na een vergadering met dames en heren
van bouwverenigingen achter een tafel en schreeuwen
de daklozen in de zaal, zag het er hopeloos uit. Het plan
nen, zoeken naar een locatie en het bouwwerk neerzetten
duurde maar liefst tien jaar! Uiteindelijk kwam het geheel
tot stand op IJburg. Het idee werd een groot succes en
het loopt nog steeds. Ik had genoeg van mijn baan in de
psychiatrie en keek naar wat anders uit. Ik belandde in de
jeugdhulpverlening. Ik werkte met randgroepjongeren bij
de stichting Lucifer (bestaat allang niet meer). Voor de jon
geren een soort laatste station, om te voorkomen dat ze in
het straatleven terecht kwamen. Ik deed nachtdiensten, dus
overdag thuis; Friso werkte overdag en was er 's nachts voor
de kinderen. En nog steeds werk ik voor dak- en thuisloze
jongeren in Amsterdam. Het is echt mijn missie geworden.
Na al die jaren ben ik aan het afbouwen, eerst naar drie da
gen, nu nog één dag werken. Gedurende een jaar of tien
kwamen we hier elk weekend, ik vaak door de week nog
een keer, voor de mantelzorg van de ouders van Friso, die
hulpbehoevend werden. Na hun overlijden (vader 1995,
moeder 2004) stond het huisje een jaar leeg. De gemeente
wilde weten of we er permanent gingen wonen of dat het
een vakantiewoning bleef. We hadden hier al aardig wortel
geschoten en besloten tot het eerste. Het oorspronkelijke
pandje werd later tot rijksmonument uitgeroepen. Ik voel
de me al gauw op mijn plek."
VlnrLisa, Merel, Saskia, Friso
Friso:"Toen bekend werd dat we naar Callantsoog zouden
verhuizen, zeiden veel mensen:'Goh, helemaal naar Noord
Holland verhuizen, wat een overgang, hè?'Zei ik:'Valt wel
mee, ik kom er al zestig jaar.' In 2006 noteerde men mijn
naam als vaste inwoner in de gemeente, Saskia volgde in
2007. We bouwden een studio aan ons huis om hier goed te
kunnen werken. Het is hier een Ten Holt-enclave geworden
met alle ruimte voor de kinderen, vier kleinkinderen en an
dere familieleden."
