qjvzjdlkw jeeStckig
qjoedmgmrmdViy-
Oudste inwoner van Callantsoog
wordt morgen 90 jaar
d J mem
Oudredder Maarten Mooij
De redactie van de Clock wenst u, ook uit naam van de besturen van
respectievelijk de Historische Vereniging Callantsoog en Callinger Erfgoed,
Morgen zal de oudste Inwoner van Callantsoog zijn negentigste verjaardag
vieren. Dat zou niet zo'n bijzonder feit zijn, als die oudste inwoner niet tevens
de bekende oud-schipper van de Callantsoger reddingsboot was en wat mis
schien nog meer tot de verbeelding van de lezers spreekt, nog steeds bestuurs
lid van de plaatselijke afdeling van de NZHMR. Zoals u op de foto bij dit
artikel de heer Maarten Mooij Jz over de zee ziet kijken, die juist weer wat
tot rust was gekomen na de stormen van de laatste dagen, zo kijkt hij er alle
dagen over.
Want Maarten Mooij en de zee zijn on
verbrekelijk met de zee verbonden. Dat
ziet men aan de wijze, waarop hij over
het woelige water kijkt met scherpe blik
ken. Dat hebben wij ook ervaren in een
gesprek, dat we met hem hadden in ho
tel Ben de Vries, dat al aardig zijn vol
tooiing begint te naderen.
Drie en zestig jaar geleden stapte Mooij
voor de eerste maal in de reddingsboot.
Acht jaar heeft hij als roeier mee ge
holpen om de zee haar prooi te betwis
ten, dertig jaar lang als schipper. Zeven
tig mensen heeft hij op die manier het
leven gered. Soms vrij gemakkelijk, soms
ook onder de moeilijkste omstandigheden.
En een enkele maal heeft hij de zee de
prooi moeten laten. Zoals in 1896, toen
om twaalf uur In de nacht bij Callants
oog de z.g. duigenbark strandde. Eerst om
zes uur in de morgen werd de beman
ning vèn de reddingsboot gealarmeerd.
Een uur later sloeg de bark uiteen en
verdronken de zeven mannen die er op
waren. Er klinkt een lichte wrok in zijn
stem, als hij dat vertelt.
Nog altijd is opa Mooij, zoals heel Cal
lantsoog hem noemt, vol van het red
dingswezen, al heeft hij dan ook het
voornemen om nu als bestuurslid te be
danken. In October, wanneer hij 25 jaar
bestuurslid is geweest. Dan hoopt hij een
prachtige carrière af te sluiten, die een
paar jaar geleden beloond werd met het
verlenen van de gouden medaille in de
Orde van Oranje Nassau.
Krasse baas, zoals wij hem bij het duin
op zagen gaan. Onze fotograaf moest de
sokken er in zetten, om hem in te ha
len. Maakt hij ook nog niet dagelijks een
vier km lange wandeling langs het strand
om zo af en toe eens met „een houtje"
terug te komen. Een „stapel hout" zoals
we van de Callantsogers hoorden. Laten
we dan maar een „stapeltje" zeggen, be
middelde opa Booij. Wat heb ik aan al
die grootspraak.
Natuurlijk wilt u een verhaal hebben.
Tegenwoordig is er immers weinig meer
te beleven op de kust voor Callantsoog.
Laten we u dan het verhaal doen, zoals
we dat uit de mond van opa Mooij hoor
den.
Het was in 1936. Kermis in Callantsoog
en bar slecht weer. Zondags al. 's Maan
dags nog een beetje erger. Maar 's avonds
moest Mooij toch nog even naar de ker
mis. Even de mond spoelen. Terwijl men
daar zo gezellig zat bij De Haan, ging
het gerucht, dat er een schip gestrand
was. Binnen enkele minuten stond heel
Callantsoog op de duintop. Heel in de
verte was in de donkere nacht een licht
te zien. Met een auto zijn Mooij en een
paar vrienden naar Sint Maartenszee ge
gaan. Dwars door de duinen naar paal
17. Noodweer. Aardedonker. Tot hun mid
del in het water in de duinpan. Ver
schrikkelijke r onweersbui. Toen sprak
Mooij het gevleugelde woord: „Dat ik
nou dood regenen moet, vind ik niet zo
erg, maar dat het net op Callantsoger ker
mis gebeuren moet, dat is verschrikke
lijk".
Vertrouwde aanblik voor de Cal
lantsogers. Hoeveel malen zouden
ze Maarten Mooij niet het duin
hebben zien beklimmen, wanneer
de wind gierde, of wanneer de zon
scheen? Was hij vorige Zaterdag
met die hevige storm nog niet op
het duin? Al moest een kleindoch
ter hem dan ook helpen, om tegen
storm en hoogte op te tornen. Zo
snapte onze fotograaf hem, de felle
blik gericht op de zee, speurend
naar een schip, een stuk drijfhout,
een mand... Hollands trots!
De dood was er niet mee gemoeid. De
schuit kwam bij het aanbreken van de
dag tegenover Callantsoog op het strand
en alle mannen werden gered.
Een welverzorgde oude dag heeft de
heer Mooij nu bij zijn zoon. Tot voor
een paar jaar bij zijn dochter, die hij
heeft moeten missen. Die zich opgeofferd
heeft om anderen te helpenEven wordt
het opa Mooij te machtig.
„Zuiderzon"Min of meer aarzelend
brengen wij het ter sprake. Mooij en de
zee zijn immers één.
„Vijf en negentig percent van de Cal
lantsogers zal nimmer de zee kun
nen missen", zo verklaart deze zeer kras
se man. „Wij zijn er mee vergroeid. Ik
zelf heb er twee jaar heimwee naar ge
had. toen iki n Hollywood was. Ik kan
er niet buiten".
Morgen zal Callantsoog het feest vieren
van zijn oudste inwoner, die zeventig
mensenlevens mee heeft helpen redden.
Ook onze gedachten gaan dan uit naar
het eenvoudige huisje in Callantsoog.
Opa Mooij, nog vele jaren.
