Ik kwam,
ik zag,
ik bleef...
Wilfred de Wild
i
(slot)
r^é^QSÊPU
Wilfred de Wild en Anke-Nel Zeeman
runnen strandpaviljoen Ja Natuurlijk op het
naaktstrand. Alles is opnieuw geschilderd
en ingericht. Ze genieten volop, maar het
duurt niet lang meer of ze slaan een nieuwe
richting in.
Wilfred staat ontspannen achter de bar. Hij spoelt glazen
als iemand alarm slaat: "Er zijn drie mensen aan het ver
drinken!" Wilfred rent het strand op en trekt onderwijl zijn
zwemvest aan. Hij springt de zee in, weet twee vrouwen uit
de mui te dirigeren en zwemt naar de derde, een man. "Ik
greep 'm beet en tegelijkertijd sjor ik aan mijn zwemvest.
Zo'n ding behoort zich dan automatisch op te blazen, maar
dat werkte niet. Uiteindelijk lukte het me toch de man in
veiligheid te brengen." Eenmaal op het strand merkt hij pas
dat de reddingsbrigade is toegesneld met twee boten en
auto's en ook hangt er een helikopter in de lucht. "De man
ging direct naar het ziekenhuis; hij had enkel wat water in
de longen, 's Avonds kwam hij terug om te bedanken."
Wilfred merkt dat de manier waarop Anke-Nel en hij Ja Na
tuurlijk beheren, veel sympathie oproept."Een paar keer per
jaar kwamen Guus en Marga Zeeman of Rens en Tiny Roos
langs met hun vletje. Ja, dat vond ik heel eervol."
Het mag dan ook geen verrassing heten als alle strand
paviljoeneigenaren -"Van Hargen tot Julianadorp"-acte de
présence geven bij een speciaal voor hen aangericht feest.
"Op een middag zitten we in De Taveerne, belt oom Guus:
'Wilfred, storm op til!' Jeroen van Daele was daar ook en
bracht mij achter op de motor naar het paviljoen. Dat moest
rakelings onder de duinen, nog maar net boven het opstu
wende water - tja, als je Dakar kunt rijden.We hebben al
les gesjord en gezekerd en een uur later vertrokken we weer.
De schade viel achteraf mee: het terras was door de storm
opgetild. Drie ruiten stuk en één sponning vonden we terug,
vastgeklemd ónder het terras."
Ja Natuurlijk
