"Elke editie drie kantjes tekst"
Teun de Knuppelaar
Willem Kloosterboer
"Daar was niémand mee gediend"
Hoe ze het heeft gedaan, is haar een raadsel, maar Corry
Kloosterboer weet toch de draad weer op te pakken. Ze blijft
de Badbode doen."Er waren per seizoen zes bodes gepland;
het werden er twaalf. Met voor elke editie drie kantjes tekst."
Als bonus verschijnt de Kerstbadbode met kerstgroeten.
Ter wille van de toeristen belt ze regelmatig rond: welke
predikant van welke denominatie leidt in welke gemeente
de dienst? Een apart rooster wordt ingeruimd voor de pre
dikanten die in Callantsoog optreden. Zij worden door de
kerkenraad aangewezen. In het jaar dat Callantsoog als au
tonome gemeente wordt opgeheven en onder de vlag van
Zijpe verder gaat, 1991 dus, verschijnt de laatste Badbode.
Corry Kloosterboer denkt met veel plezier terug aan Konin
ginnedag 1985. Het gebeurt ook niet elke dag dat de ko
ninklijke familie op bezoek komt. "Er werd van alles en nog
wat georganiseerd, te veel om op te noemen. Maar wat me
vooral is bijgebleven, ook voor de prinsen een hoogtepunt,
was het katknuppelen: met een stuk hout - de'knuppel'-
een opgehangen ton proberen stuk te gooien waardoor
een blok hout - de 'kat' - tevoorschijn komt. Dat gebeurde
onder leiding van Teun Mooij, bijgenaamd 'de Knuppelaar',
onbetwist kampioen in deze tak van sport."
7 985. Teun de Knuppelaar met een van de prinsen
Op 21 juli 1993 overlijdt Willem Kloosterboer ten gevolge
van hartproblemen. Hij wordt begraven op het kerkhof van
Callantsoog. Corry trekt zich geleidelijk terug uit het dorpse
verenigingsleven en legt zich voornamelijk toe op schilde
ren. De artistieke hobby is begonnen in de jaren '60.
"In Den Helder was een klein winkeltje - meer een woon
huis eigenlijk - met schilderijen in de als etalage ingerich
te voorkamer. De eigenaar, meneer Bakker, gaf cursussen
boetseren en schilderen en daar heb ik, samen met twee
anderen, les gehad. Mariska is ook nog bij hem op cursus
geweest. In de zomermaanden was hij in Callantsoog, naast
de ijssalon van nu, waar vroeger De Boet zat. Daar had hij
speciale ochtenden voor kinderen. Die mochten tegeltjes
beschilderen. Hij bewerkte die kunstwerkjes daarna waarop
ze gebrand konden worden. In 1966 nam hij afscheid, hij
had kanker."
In 2001 verhuist Corry Kloosterboer nóg een keer - "ja, ik
ben de nomade van Callantsoog" -, nu naar Zeeweg 49.
De schilderijen voor de ramen getuigen van haar huidige
passie. Haar woonkamer, die vrij uitkijkt over de Zeeweg
richting de duinen, wordt gedomineerd door tal van schil
derwerken van haar hand. Veel rustieke landschappen,
maar ook een dynamisch ogende orang-oetan die brutaal
de bezoekers lijkt aan te kijken. Ze wijst op een doek dat re
centelijk is voltooid. "Dat zijn De Dames van de Heerlyckheid
Callantsoog. Ik vond deze voorstelling op een foto uit 1917.
Precies honderd jaar geleden, leuk hè?"
Naar een foto uit 1917: De Dames van de Heerlyckheid Callantsoog
Als het gesprek ten einde loopt, wil Corry Kloosterboer
graag nóg iets zeggen.
"Mensen vragen zich misschien af hoe ik het allemaal heb
kunnen doen, na de dood van Isolde, van Mariska, van Wil
lem. Ik denk dat het noodzaak was, een soort therapie om
het verlies te verwerken. Ik had ook achter de geraniums
kunnen gaan zitten. Daar was ik niet mee gediend. Daar was
niémand mee gediend. Je moet in beweging blijven."
Geraadpleegd: "Wel en Wee" van de Nederlandse Hervormde
Gemeente te Callantsoog 1570-2006 door Siem Verschoor
