Naar Callantsoog
Nauwelijks nog telefoon
In 1949 krijgen Corry en Willem Kloosterboer een dochter:
Mariska. In 1951 gevolgd door zoon Vilhelm en in 1953 door
een tweede dochter: Isolde. "In datzelfde jaar, 1953 dus, be
gon Willem samen met zijn oom Jan Kloosterboer in Rotter
dam het koelbedrijf Vriesveem. Maar ondertussen maakten
wij ons zorgen om de gezondheid van Isolde; ze wilde maar
niet groeien. De dokter raadde ons daarom aan naar zee te
gaan.Texel lag voor de hand - ik kwam daar immers geregeld
- maar voor Willem was het woon-werkverkeereen groot ob
stakel. De pont voer toen nog maar eenmaal per twee uur.
Kwam je een minuutje te laat, kon je uren wachten. Dan maar
op de vaste wal. Na lang zoeken werd het Callantsoog." De
eerste jaren is de familie Kloosterboer - alleen tijdens de zo
mermaanden - inwonend bij Piet Vos op de Dorpsweg. "In
een klein kamertje plus keuken. In het eerste jaar moesten
we na twee weken eigenlijk weer naar huis. Na de waters
noodramp mochten Zeeuwse kinderen hier namelijk loge
ren. Wij konden nog een week blijven mits een meisje dat
bij Vos was ingedeeld bij Mariska op de kamer mocht slapen.
Dat gebeurde ook."
De vakanties worden elk jaar langer. Eerst drie, het jaar erop
zes weken. In 1955 merkt Corry dat het iets beter gaat met
Isolde. Ze groeit nog steeds niet, haar lijfje accepteert uitslui
tend moedermelk, maar de situatie lijkt stabiel. Ze blijft daar
om in Callantsoog, tot half september. Corry: "Samen met
onze huisarts - dokter Schmidt uit Alkmaar, een heel betrok
ken man! - hebben we nog een professor in Amsterdam ge
raadpleegd, maar die kon niets afwijkends ontdekken.'Kern
gezond'was zijn oordeel." Toch wil Isolde maar niet groeien.
"Jaarlijks terugkerende toeristen zagen mij telkens met een
klein kind; die dachten dat er wéér gezinsuitbreiding was ge
weest!" Het wordt een vertrouwd gezicht in het dorp: Corry
met Isolde in de kinderwagen met opvallend grote spatbor
den, waarop Vilhelm kraaiend van plezier meelift. Als het ge
zin tijdens een wandeling de Abbestederweg passeert, valt
hun oog op het huis van de familie Ambuul. "Daar stond in de
voormalige slagerswinkel een opgezet paard. Als we sinds
dien daar in de buurt kwamen, moésten we er langs van mijn
zoon! Later is hij ook gaan paardrijden."
Begin oktober 1956 gaat Isolde snel achteruit; ze overlijdt
kort daarna, op 10 oktober. "We hebben nooit geweten
waardoor het kwam dat Isolde niet groeide. Wat ook zo gek
is: Isolde had nooit haar eigen naam uitgesproken. Maar
toen ik haar haar laatste voeding had gegeven, zei ze:'Mam,
dag Sollie.'"
Corry denkt met dankbaarheid terug aan het afscheid. Het
lijkt of ze de herinneringen aan het kleine meisje in haar ge
dachten de revue laat passeren. Om vervolgens vast te stel
len: "Ja, we hebben veel plezier met Isolde gehad." Het gezin
Kloosterboer wil vanwege de trieste gebeurtenissen niet
meer terug in het huis aan de Dorpsweg, maar blijft ver
knocht aan het dorp. Voorjaar 1957 krijgen Corry en Willem
een telefoontje: er staat een huis te koop aan de Zeeweg
op nummer 12. Eigenaar: Jan Vos. De koop is snel gesloten,
maar het naambordje met De Wijde Bliek erop schroeft Vos
van de gevel. Nieuwe naam: Maria Lecina, naar een lied in
honderd verzen van J.W.F. Werumeus Buning. Corry: "Toen
is voor ons het blijde leven in Callantsoog begonnen."
1959. Mariska 10 jaar) en Vilhelm Kloosterboer (8)
Er valt weinig te beleven in het dorp. "In het voorjaar was
niets open; je kon nergens een kop koffie drinken. We gin
gen naar Schagen om te eten. De Prévinaireweg moest nog
aangelegd, dat was allemaal weiland. Op de Zeeweg waren
maar enkele huizen permanent bewoond. Jan Vos runde 's
zomers op de hoek pension-lunchroom De Wijde Bliek en
verkocht ook bier. Geen gedestilleerd, er was geen drank
vergunning." Moeiteloos schetst ze de buren van die tijd.
"Het pension van Vos dus, daarnaast het huis van Kuiper,
de burgemeesterswoning, de Zeehut, wij Kloosterboeren,
dan drie zomerhuizen, het huis van de familie Kruijer, de
weduwe Bremer - 'en haar verloofde' zeiden we er altijd
bij - en op de hoek de heer Onnes. Tegenover ons: twee
zomerwoningen, Koen leke, het pad naar het dorp, vier of
vijf zomerwoningen en die van de familie Maats. En dan, op
het eind, Ab de Vroom, op het adres waar later Anke-Nel
Zeeman woonde."
1961. Vilhelm op een pony
