20
Teun de Boer is 'n barre lastige eter. Z'n vrouw wordt 'r
wel d'rs nittelig van. Hai eet allienig de Hollandse kost.
Spruitjes, spinazie en rooie kóól, met een bal gehak en
lekkere vette sju.
Op zundeg het z'n vrouw Lies gien zinnighoid an kouke
en den gooit zai wat in de frituurpan. Nou koupt zai al
jare bamiskoive van ien merk. Kom niet anzette met 'n aar
merk, want dat proeft Teun drekt en den wul ie 't geniesse
meer opete.
Maar nou het ze d'r toch spul mee. In de supermarkt weer
ze alle weke heur boskippe doet, benne de bamiskoive
van hunnie merk nerges meer te vinden.
Hoe ze ok streunt in al die kouwe diepvrieskaste, gien
groene döze van heur merk. Den toch maar 'rs wat aars
prebere, of gien bamiskoif meer ete. Teun ken an de kat of
an de keis.
Hai kiest voor de kat en ze gaan voor de bamiblokke, effies
gróter as dat ze went benne, maar wat maakt 't uit. 't Bloift
'n vette hap!
Ze ete die zundeg niet gezellig. Teun lammeteert wat of.
't Ding is te heit, de bami te grof, de bal niet rond en 't
haakt in z'n keêl. Lies word 'r zo saggeroinig van, dat zai
z'n bord weggraait en de halft van wat er nag oploit, zo in
de vullisbak kiepert. Den maar an de patat, as dat gesnark
maar ophoudt.
Om gien matskudding meer te kroigen moet Lies toch wat
aars bedenke.
Nou gaat heur buvrouw nei 'n are supermarkt, want deer
kroig je voebalplaatjes en deer is de buurjoön zo op stoven.
"As je nou om boskippe gane, koik den 'rs of ze deer de
goeie bamiskoive hewwe. Ze zitte in 'n groene doos. En
neem den drekt voif döze mee, den kenne we effe vooruit",
zee Lies daagsteran.
'n Paar dage deernei komt Lies d'r snaartje om 'n koppie
en ze kroige 't over eten. Lies vertelt heur verhaal over de
bamiskoive en hoe lastig 't is as je je oigen zo vasthouwe an
ien merk.
Zaterdegs gaat zai zelf weer om boskippe en as ze langs de
diepvrieskaste loupt, ken zai 't niet leite, toch nag 'rs te koiken
of de bamiskoive echt uit de handel nome benne. Iniens valt
heur aug op 'n rooie doos. Dat loikt oös merk wel, maar den
in are verpakking. Ja, hoor, 't benne krek dezelfde, maar in 'n
are doos. Zai is zo bloid as blik en koupt drekt voif dössies. Zai
zoit niks as ze thuiskomt, den is 't murgen 'n verrassing,
'n Uur later komt buvrouw met 'n plestieken tas. "Koik 'rs
wat ik vonde hew! Ze zitte in 'n are doos, maar 't benne wel
de goeie hoor! Ik hew voif döze meenomen, zoas je vroegen
hewwe". Nou wil Lies heur niet terleurstelle, dat ze koikt heêl
bloid en bedankt 'rvezelf bar. As ze weg is maakt ze wat ruimte
in d'r vriesvakkie, want die begint puur vollig te worren, met
tien pakke bamiskoive.
As 't 'n uur of voif in de middag is komt heur nicht. "Koik 'rs
tante, m'n moeder most nei Deen in Opmeer en die het je
bamiskoive vonde. Ze zitte in 'n are doös. Ze het gloik maar
voif döze meenome, den hewwe jullie wat op voor".
"Noh, moidje, deer benne we bar bloid mee, hartsikke
bedankt, hoor", reageert Lies wat skuchter. Ze is zeker de
ienigste druul, die niet drekt in de gate had, dat er 'n are doös
omheen zat.
En weer ruimt Lies heur vriesvakkie in. De döze rolle d'r bedat
uit vedaan.
Nou nag 'n verhaal bedenkevoorheurbuvrouwen d'rsnaartje
zodat die gien meer ankomme met nag meer bamiskoive.
