Marga maakt theaterproducties. Ze schrijft het script in
Zuid-Afrika - ze maakt bewerkingen van klassieke sprook
jes, met een Afrikaans accent - en terug in Nederland regis
seert en produceert ze vervolgens de gehele voorstelling.
Die wordt dan op de planken gezet - zo'n tien, twaalf keer
- in het Scagontheater te Schagen. We hebben een stich
ting opgericht: Sprokies vir Afrika. De totale opbrengst van
deze voorstellingen gaat naar de stichting, waarmee ver
volgens onder meer educatie in Stanford ZA wordt onder
steund. We werken inmiddels nauw samen met de Rotary
in het dorp. Zo is er het Swopshopproject. Kinderen worden
gestimuleerd afval te ruimen in de straten en dit op een
vast punt in te leveren. Ze krijgen in ruil hiervoor primai
re zaken, in grootte afhankelijk van wat zij aan zakken vuil
inleveren. Denk hierbij bijvoorbeeld aan papier en schrijf
gerei, T-shirts, leesboeken, tandenborstels en tandpasta,
toiletpapier, puzzels en dergelijke. Tijdens kerst dragen
we bij aan kerstpakketten voor de allerarmsten, ouden en
1995. Peter Strooper raakt 50 dollar kwijt in New Orleans
'Sneeuwitjie.Een voorstelling van Marga van Klaveren-Kruijer
voor het Swopshopproject in Zuid-Afrika
zieken. We ondersteunen culturele opvoeding op de basis
scholen, maar ook sport. Tevens dragen we bij aan schooi
en regenkleding, ondersteunen talentvolle maar kansarme
studenten, het Dekenproject (dekens voor tijdens de winter
voor de armsten), we ondersteunen een opvanghuis voor
misbruikte en mishandelde kinderen et cetera. Dit geeft
veel voldoening. Ons project krijgt sympathie vanuit veel
hoeken: men weet dat het geld door ons persoonlijk op de
juiste plek wordt bezorgd. Voorafgaand aan elke voorstel
ling wordt een kort verantwoordingsfilmpje getoond, alles
is transparant. Er zijn inmiddels ook anonieme schenkers en
scholen die de opbrengst van hun Afrikaprojecten schen
ken aan onze stichting."
[Zie website www.sprokiesvirafrika.com - red.]
Saamhorigheid
Frans van Klaveren ontvangt de Clock in de serre achter zijn
huis. Een weids panorama over de bollenvelden reikt tot
aan Julianadorp, links is de vuurtoren goed zichtbaar.
"Vroeger was het nóg mooier," mijmert hij. "Toen liepen hier
nog koeien op altijd groene weiden. Nu kijk je driekwart
van het jaar tegen kale grond aan."
Ook de gezelligheid in het dorp is minder geworden, meent
hij. "Toen Van Scheijen hier nog zat met z'n supermarkt en
café kwamen we elkaar daar vaak tegen en maakten een
praatje. Kapper Thijs Schmidt knipte ons elke zondag in de
kroeg en dan zat je 's morgens al aan een vieuxtje. Sinds dat
allemaal weg is, is ook de saamhorigheid verdwenen. Het
is nu'wij'van de Helmweg en'zij'van de Achterweg. Je ziet
de'anderen'hooguit nog 'ns bij Albert Heijn in Callantsoog.
In de familie zijn intussen ook verliezen geleden. "In vier jaar
tijd zijn vijf van mijn broers en een schoonzus overleden.
Bert, de jongste, was nog maar 62, zijn vrouw Coby 61Ook
Dirk is niet ouder geworden dan 70. De anderen waren in de
80. Een paar jaar daarvoor waren mijn zwager Willem Stroo
per en z'n vrouw, mijn zus, Ina al overleden."
Als het gesprek ten einde loopt, laat Frans een foto zien.
"Hier zijn we in New Orleans. Mijn neef Peter Strooper had
een dag eerder z'n schoenen laten poetsen door twee jon
ge jochies en wilde afrekenen met een vijftigdollarbiljet.
Die twee namen het aan en gingen er als een speer van
door. Daarom wilde ik per se deze foto laten maken. Je ziet:
Peter kon er alweer om lachen."
