Buren
Opheffing
kinderen van niet-ker-
kelijke ouders waren er
bij. Als de kinderen zich
netjes gedroegen, moch
ten ze een keertje op de
preekstoel staan. En als ze
drie keer op tijd kwamen,
mochten ze de klok lui
den. Dat was een eer. Er
werd voorgelezen en to
neelstukjes gedaan, wat
altijd in de smaak viel."
Rein mijmert even over
het buurtje op het korte
rijtje. "We hadden het
getroffen met de buren.
Onze kinderen waren
van dezelfde leeftijd als
hun kinderen. Ze speel
den veel samen met de
jongens van Rezelman
(Coöperatie) en met de
kinderen van Molenaar
(IJssalon)."
Jannie vult aan: "Als ze
met mooi weer naar
het strand wilden, gingen ze samen met de afspraak'Niet
verder dan tot de knieën in het water en altijd links van de
trap gaan zitten'. Dan gingen wij om beurten, Hennie Re
zelman, Marie Molenaar en ik, even kijken of ze er nog wa
ren. En onze buurvrouw Els Zwaan, voorheen verpleegster,
stond altijd klaar als één van de kinderen wat gebroken had
of gewond was."
Op een gegeven moment moesten ze stoppen met de zaak.
Het had te maken met de gezondheid van Rein. In 1990
kreeg hij last van evenwichtsstoornissen en hij werd doof.
Vermoedelijk kwam dat, omdat hij veel met lijm bezig was.
Door deze stoornis kon hij niet meer over de grond krui
pen en geen rails meer ophangen. En in een winkel functio
neer je niet als je de klanten niet kan verstaan. Dat was heel
frusterend. Er waren geen opvolgers. De kinderen, op de
jongste na, waren het huis al uit. Zij studeerden en woon
den op zichzelf. Het besluit om eind augustus te stoppen
werd eerst aan de verkoopsters verteld en daarna via de
Omroeper bekendgemaakt. Er kwam uitverkoop, in de eer
ste week met 20% korting, de tweede week met 30% en zo
door. Klanten, die te lang wachtten, trokken aan het kortste
eind. Dan was het net uitverkocht of ze hadden geen keuze
meer. Ze gingen door tot 70% korting.
Jannie met Marjo Boeder
Binnen een paar weken waren ze alles kwijt. Het liep als een
trein. De laatste dag kwamen de kinderen langs. Er werd
koffie gedronken met een gebakje als afscheid. Daarna
schoof Rein de gordijnen van de winkel langzaam dicht.
De laatste restanten werden ingepakt en naar Dorcas, een
kerkelijke hulporganisatie, gebracht. Het lukte niet meteen
om het pand te verkopen. Daarom bleven Rein en Jannie
boven wonen en verhuurden de winkel aan een antiquair.
Een halfjaar later werd het pand verkocht aan de eigenaar
van hotel Het Levende Water. De buurman wilde het graag
hebben. Hij wilde er een kerkzaal van maken, dan kon hij
het hotel beter verhuren omdat hij daar meer ruimte kreeg.
Aan de voorkant had hij het plan om een winkel beginnen
met evangelische boeken, maar dat is er nooit van geko
men. De antiekverkoop mocht blijven.
Jannie en Rein gingen terug naar Den Helder. De groot
ouders waren al eerder vertrokken. Nu wonen ze in Julia-
nadorp en kijken tevreden terug op het rustige dorpse le
ven van toen, dat soms toch stads druk was.
biolo fnmilio btii ollsnnr nn rio QDcto \/orinnrrinn \/nn Poin
