iiimumiiii, "Tot aan m'n knieën in de bagger" In de jaren '70 onderbreekt Henk zijn baan in Beverwijk en treedt korte tijd vier maanden in dienst bij het bedrijf van Jan Vos op het Dorpsplein. Vooral de inefficiëntie blijft hem bij. "Voordat je ergens een raampje kon plaatsen, moest je overal je spullen vandaan halen. Voor schroeven reed je naar Groote Keeten, voor hout ging je de andere kant op en voor gereedschap moest je weer ergens an ders wezen. En alles op de fiets, hè? Je was twee uur onderweg voordat je aan je klus begon. En als je er wat van zei? Daar hoef jij je niet druk om te maken, Henk, was Jan Vos zijn reactie dan." Henk houdt het voor gezien en keert terug naar Van Hattem en Blankevoort. In 1991 gaat hij naar de firma Tuin in 't Zand, waar intussen ook zijn zoon aan de slag is. "Daar kon ik weer het echte tim- mermanshandwerk oppakken." Als de dag van gisteren herinnert hij zich zijn eerste klus. "Bij een exotisch restau rant. Ik stond tot aan m'n knieën in de bagger - de bami liep bij wijze van spreken m'n laarzen in - en ik kreeg niets te drinken aangeboden. De eigenaar stond nota bene met een glas in z'n hand toe te kijken. Gevraagd of ik misschien een flesje water kon kopen, schudde hij zijn hoofd: 'No, no, not possible!' Toen ben ik kwaad wegge lopen. Overigens heb ik nog achttien jaar met plezier bij Tuin gewerkt." Op reis naar de Verenigde Staten In de jaren '80 reizen Henk en Corrie tweemaal naar de Verenigde Staten. Dit op uitnodiging van de jaarlijkse va kantiegasten van Corrie's ouders, een Amsterdamse en haar op Soesterberg gelegerde Texaanse partner. De eerste keer vliegen ze naar Los Angeles in Californië, de tweede keer - de Amerikaanse vrienden zijn intussen ver huisd - naar Texas. Ze toeren door het uitgestrekte land, bezoeken Las Vegas en Houston, zien de Grand Canyon en maken vele, vele kilometers. Het maakt diepe indruk, maar ze zullen het waarschijnlijk niet herhalen. Corrie: "De manier waarop blanke Texanen tegen niet-blanken aankijken, stond ons bepaald niet aan." "Tropenjaren" We hebben nét het millennium achter de rug. Wat Mar cel en José van elkaar niet weten: boven beider gezinnen cirkelt een ooievaar. Eerst komt dochter Amber van José en haar man Alex ter wereld, binnen tien dagen gevolgd door zoon Jesper bij Marcel en Hellen. Corrie: 'Absoluut niet zo gepland!" Het geluk van de kersverse grootouders kan niet op. De idylle wordt twee jaar later echter ernstig verstoord: we derom worden twee kleinkinderen geboren, jongens dit maal. Beiden hebben eenzelfde ernstige hartafwijking. Zo ernstig, dat José's zoontje Sidney eraan overlijdt; Maar ten van Marcel is nu 13 jaar en heeft diverse operaties ondergaan, onlangs nog één. Volgens Henk gaat het nu "redelijk goed" met Maarten. Boven: Amber, Corrie en Henk Onder: Milan, Maarten en Jesper

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

De Clock van Callens-Ooghe | 2015 | | pagina 21