Never a dull moment (deel 3) 17 Maart 1966 vertrok oud-dorpsgenoot Jaap de Vries met zijn gezin naar Australië. In de vorige Clock fazen we dat hij in Coolangatta een architectenpraktijkje kon overnemen. In deze aflevering vertelt hij over zijn eerste eigen huis. Opnieuw achter het tekenbord Toen ik mijn baan bij de Brisbane City Council begon woonden we nog in het hostel. Het was tien minuten lo pen naar het Wacol spoorwegstation, vanwaar ik met de stoomtrein naar het Centraal Station in Brisbane ging. De City Hall, waar ik werkte, was maar een paar honderd meter van dat station verwijderd. Het kostte me weinig moeite om me in mijn nieuwe job in te werken. Hoewel de materiaaltoepassingen en de tech nische eisen enigszins anders waren dan in Nederland, waren het type en karakter van het werk vrijwel hetzelfde. Het grootste probleem was het imperiale systeem van maten en gewichten. Het duurde enige tijd voordat ik in inches (duimen) en feet (voeten) kon 'denken' en voor die reden deze maten eerst in centimeters om moest reke nen. De ironie was dat tegen de tijd ik het imperiale sys teem onder de knie had Australië tot het metrische stelsel overging. Een bijkomstig probleem was het feit dat mijn kennis van de Engelse vaktaal nog zeer summier was. Bovendien moest ik nog erg aan het Australische accent wennen, hetgeen communicatie bemoeilijkte. Eén van mijn Austra lische collega's, die aan het bord achter me werkte, wilde me graag over allerlei dingen inlichten - helaas drong er weinig van zijn woordenvloed tot me door. Het was plezierig om met mijn nieuwe collega's te wer ken. Behalve vijf Australiërs was er een Engelsman (hij was de Senior Architect), een Duitse vrouw en een stu dent van Singapore - zodoende stond ik als newcomer (nieuw aangekomene) niet alleen. Tot mijn verbazing werkten ze allemaal aan borden met parallelgeleiding in plaats van tekenmachines. Het duur de verscheidene jaren voordat de gemeente erkende dat we in onze tekenkamer met ouderwetse apparatuur werk ten. (Later, toen ik zelf de baas was, waren we in staat om tekenmachines voor vrijwel alle borden aan te schaffen.) Onze tekenkamer was op de tweede verdieping van de City Hall, hetgeen in die tijd één van de meest promi nente gebouwen in Brisbane was. Het stadhuis was in 1930 gebouwd, toevalligerwijze gelijk met het raadhuis van Hilversum. Het contrast in bouwstijl kon niet groter zijn: het raadhuis van Hilversum in de modernistische stijl terwijl Brisbane's City Hall een uit zandsteen opgetrokken neoclassicistisch gebouw is. In de zomer houden de dikke muren de warmte vast, zodat het zelfs op koele dagen ondraaglijk warm in de tekenkamer was. We hadden elektrische ventilatoren die het wat aangenamer maakten maar de narigheid was dat de papieren van je bord waaiden, tenzij je ze op de één of andere manier verankerde. Airconditioning werd pas ver scheidene jaren later geïnstalleerd. Leverontsteking Drie maanden na aanvang van mijn nieuwe job kreeg ik leverontsteking, gevolgd door een langdurige periode van geelzucht. Het gevolg was dat ik drie maanden lang niet mocht werken. Het was de grootste tegenslag die ik in de begintijd in Australië ondervond. Het enige goede dat er uit voortvloeide was het feit dat ik eindelijk eens tijd had om me te ontspannen. Na een week voelde ik me vrijwel niet ziek meer, alleen hopeloos zwak en uitgeput. Het heeft jaren geduurd voor het zware gevoel in mijn buik was verdwenen en mijn krachten volledig waren hersteld. Voor Ans was het een nieuwe ervaring om me om de deur te hebben en me te moeten verzorgen. Tijdens mijn her stel was het steeds warm weer - ik verbleef urenlang bui ten in de schaduw en vulde mijn tijd met plannen maken voor de toekomst, lezen, schilderen of luieren. Voor lange tijd kon ik absoluut geen lichamelijk werk doen - zelfs een korte wandeling putte me volkomen uit. Eens per week onderging ik een check-up waarbij bloed werd afgeno men voor onderzoek; lang wees de uitslag uit dat ik nog niet aan het werk kon gaan. Na twee maanden begonnen onze spaarcenten drastisch te verminderen. Hoewel ik officieel nog steeds niet mocht werken besloot ik om net voor de kerstdagen weer aan de slag te gaan. Maar ik voelde me zo slap als een dweil en moest het na enkele dagen weer opgeven. Toch had ik bereikt dat ik voor de volle kersttijd uitbetaald kreeg. Pas in februari was ik voldoende hersteld om weer te beginnen - gelukkig net op tijd, want de Senior Architect stond op het punt om iemand anders aan te stellen. Kort nadat ik mijn werk weer had hervat nam ik stappen om mijn erkenning als architect te verkrijgen. Het bleek dat ik voor een examen in 'professional practice' moest slagen om in Queensland als architect te kunnen worden geregistreerd. Professional practice is één van de leer vakken in de laatste jaren van de architectencurcus. Ik schreef in om college te lopen voor het tweede gedeelte van dat leervak, terwijl ik het eerste deel van aantekenin gen leerde. Mijn nog steeds beperkte kennis van de En gelse taal was het moeilijkste deel van die studie en het daarop volgend examen. Desondanks slaagde ik in febru ari 1968 en kon ik als architect worden geregistreerd. Een promotie bij de Brisbane City Council volgde kort daarna, hetgeen me belangrijk meer salaris gaf. 52

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

De Clock van Callens-Ooghe | 2015 | | pagina 14