beginnen, maar nu het zover was kwamen mijn gevoe
lens er tegen in opstand. Ik moest betonwerk ontkisten en
spijkers trekken totdat mijn verwende handen vol met bla
ren en zere plekken zaten. Ik moest me aan de mentaliteit
van de ruwe Australische bouwvakarbeiders aanpassen
en mijn onwetendheid van de vaktaal onder ogen zien.
Mijn gezond verstand probeerde me te overtuigen dat het
zo moest zijn, maar ik had er moeite mee om me tegen
dat gevoel van frustratie en vernedering te verzetten. Ik
was er aan gewend instructies aan het soort mensen te
geven die me nu tiranniseerden en kleineerden.
De enige vergoeding was dat ik weer geld verdiende. Het
loon was redelijk en de werkdagen niet al te lang. Er was
zat gelegenheid om over te werken, maar voorlopig wa
ren de normale werkuren meer dan genoeg voor mij.
Voor ongeveer vier weken werkte ik als betontimmerman;
daarna veranderde ik van job. Een aannemer van Neder
landse afkomst, die in de buurt van het hostel woonde,
kondigde door de hostel-luidspreker aan dat hij een tim
merman nodig had voor een dringende job. Toen ik de
man opzocht en mijn diensten aanbood, zei hij dat ik de
volgende dag meteen kon beginnen.
De klus betrof een verbouwing van een kantoor- en win
kelruimte in het hartje van de stad. Er moest door de
week tot tien uur 's avonds worden overgewerkt en op
zaterdag en zondag moest er ook gewerkt worden. Het
was plezierig werk en ondanks de lange dagen ging de
tijd snel voorbij.
Intussen bleef ik wachten op bericht van de Brisbane City
Council. Tenslotte belde ik de Senior Architect op, die me
meedeelde dat er geen beslissing kon worden genomen
totdat ik had bewezen dat mijn kwalificaties aan de ge
stelde eisen voldeden. Het feit dat ik mijn onvertaalde
Nederlandse diploma's en getuigschriften had laten zien
werd als onvoldoende bewijs beschouwd. Het kostte nog
heel wat tijd en de nodige moeite om mijn papieren door
een erkende instantie te laten vertalen, maar tenslotte
kon ik de vereiste documenten overhandigen.
Tegen het einde van juli, nadat ik voor twee weken bij
die Nederlandse aannemer had gewerkt, kreeg ik einde
lijk de lang verwachte brief van de Brisbane City Council
met het bericht dat ik op 1 augustus in het 'Department
of Planning and Building' als bouwkundig tekenaar kon
beginnen.
Een eigen huis
Onze eerste belangrijke aankoop in Australië was een
auto - het was een klein model Datsun stationwagon,
maar groot genoeg voor ons hele gezin plus alle kam-
peerspullen. De auto bracht ons in de gelegenheid om
naar een eigen huis op zoek te gaan.
Tevoren hadden we al in de naaste omgeving van het
hostel rondgekeken, maar we gaven er de voorkeur aan
wat dichter bij de zee te wonen. Ook waren we er met de
trein op uit geweest, maar wat een toekomstige woning
betreft had dat net zo min iets opgeleverd.
Aquarel die ik maakte van ons eerste huis in Lota, 1966
Met oog op ons beperkte kapitaal moesten we iets goed
koops zien te vinden. Het leek ons het verstandigste om
voor weinig geld een oud en vervallen huis te kopen dat
ik zelf op kon knappen.
Aangetrokken door de zee bezochten we Wynnum, een
suburb aan de Moreton Bay. Op een makelaarskantoor
vroegen we inlichtingen over huizen in de omgeving die
voor ons betaalbaar waren. En inderdaad, in de nabij ge
legen suburb Lota was een huis te koop voor 3000 (in
die tijd het equivalent van ongeveer 12000). Hoewel we
niet veel konden verwachten voor zo weinig geld besloten
we toch een kijkje te gaan nemen. Het bleek een vrij groot
stuk grond te zijn (ongeveer 1100 vierkante meter), dat
naar achteren zo'n tien meter op liep, met een oud hou
ten huis nabij het hoogste punt. Het geheel was in een
jammerlijke staat van verval. Het toilet was een gammele
plee achter op het erf. Maar het huis was min of meer
bewoonbaar en in ieder geval belangrijk beter dan onze
hut in het hostel. We gingen de volgende dag terug om
alles nog eens goed te bekijken en daarna besloten we
het bouwval te kopen. Het feit dat de lagere school en het
station vlak in de buurt waren, was een belangrijke factor
in die beslissing.
Voordat ik met het herstelwerk begon maakte ik wat foto's
van onze nieuwe aankoop; ik stuurde vader en moeder
er enkele van om hen, zoals beloofd, van ons doen en
laten op de hoogte te houden. Deze foto's moeten wel de
minst aantrekkelijke beelden van ons bestaan in Australië
hebben overgebracht. Later werd mij verteld dat vader in
lachen was uitgebarsten toen hij de foto's van ons 'nieuwe'
huis bekeek en uitriep: 'Moesten ze daarvoor helemaal
