Never a dull moment (deel 2)
Jaap de Vries
17 Maart 1966 vertrok oud-dorpsgenoot Jaap de Vries met zijn gezin naar Australië. In de vorige
Clock verhaalde hij over de voorbereidingen en de reis ernaartoe. Deze aflevering begint in
Coolangatta waar hij een architectenpraktijkje kon overnemen.
De volgende kans zag er aanvankelijk gunstiger uit: ik
kon een bescheiden architectenpraktijkje overnemen in
Coolangatta aan de Gold Coast. Met hoge verwachtingen
bracht ik daar mijn eerste bezoek. Het zag er veelbelo
vend uit: een prachtige plaats vlak aan het strand, meteen
een flatje om in te wonen en genoeg opdrachten voor ten
minste een jaar inkomen. Ik besloot na dat eerste korte
bezoek voor enkele dagen terug te komen, zodat ik me
volledig kon oriënteren wat betreft de hoeveelheid en het
soort werk dat in voorbereiding of in uitvoering was.
De dag voordat ik naar Coolangatta terug zou gaan ont
ving ik een brief van de Brisbane City Council in antwoord
op een sollicitatie voor een tekenaarsjob. In de brief werd
ik voor een onderhoud uitgenodigd, hetgeen betekende
dat de mogelijkheid bestond om daar een betrekking te
krijgen. Dat vooruitzicht maakte het nog moeilijker om een
beslissing over het aanbod in Coolangatta te nemen.
De dagen die ik vervolgens in Coolangatta doorbracht
waren ontnuchterend. De eigenaar van de praktijk was
een jonge Duitse architect die volgens zijn zeggen naar
Coolangatta ligt in Queensland, in het uiterste noordoosten
Duitsland terug moest keren om zijn vaders praktijk over
te nemen. De jongeman had zijn praktijkje over een peri
ode van slechts twee jaar opgebouwd en een solide basis
scheen te ontbreken. De hoeveelheid werk in voorberei
ding was teleurstellend. Het zou uiterst moeilijk zijn om
me volledig in te werken in de korte tijd vóór de eigenaar
ging vertrekken. Ik moest een aanzienlijk bedrag betalen
voor goodwill dat van weinig waarde zou kunnen blijken te
zijn. Bovendien was de beschikbare flat uiterst klein voor
ons zessen.
Ik durfde geen besluit te nemen totdat mijn onderhoud
met de Brisbane City Council achter de rug zou zijn. Dit
onderhoud leek veelbelovend en ik had de indruk dat mijn
kans om de baan te krijgen groot was. Nadat ik mijn situ
atie met Ans had doorgepraat besloot ik het aanbod in
Coolangatta af te wijzen.
Intussen hadden we acht weken op kosten van de over
heid in het hostel doorgebracht. De 'Employment Service'
begon er op aan te dringen dat ik aan 't werk moest, zo
nodig iets dat geen vakkennis vereiste. Hoewel er ge
noeg timmermanswerk beschikbaar was moest ik mijn
vakbekwaamheid daarin
aantonen om de vereiste
'ticket' van de vakvereni
ging te verkrijgen. Zonder
een 'Union ticket' was het
vrijwel onmogelijk om werk
als een geschoold vakman
te vinden.
Ik ging naar de Trades Hall'
om mijn geluk te beproeven.
Het hielp dat ik in mijn pas
poort als 'architect' stond
ingeschreven - zodoende
maakten ze me zonder ver
dere argumenten lid van
de 'Carpenters Union'. Het
noodlot wilde dat me een
job als betontimmerman
werd toegewezen, werk
waarin ik geen enkele erva
ring had.
Al gauw kreeg ik het te
kwaad met mijn gevoelens.
Ik had de mogelijkheid voor
zien dat ik opnieuw onder
aan de ladder zou moeten
VICTORIA
38
