m
imooer
r-p
ttite
Een Engels gezin met vier kinderen woonde onder het
zelfde dak; een dun scheidingswandje kon hun lawaai niet
in het minst dempen. Omdat onze buren vrijwel de hele
dag en avond hun televisie keihard aan hadden, werd ons
leven tamelijk verzuurd. Zodoende waren we dolblij toen
ze een week na onze aankomst hun vertrek naar Sydney
aankondigden. Maar het bleek dat onze blijdschap van
korte duur was: drie dagen later kwamen ze weer terug.
Midden in de nacht werden we door het geratel van hun
oude rammelkast wakker gemaakt. De volgende dag ver
telden ze ons dat Sydney nog beroerder was dan Bris
bane en dat ze hadden besloten in het hostel te blijven
totdat ze naar Engeland terug konden keren.
Uiteraard was het niet de bedoeling dat hostelbewoners
daar lang zouden blijven. Enkelen (zoals onze buren) de
den dat echter wel, waardoor ze zich vaak gedeprimeerd
en gedesillusioneerd gingen voelen. Deze mensen namen
zich voor om naar hun vaderland terug te keren zodra de
vereiste twee jaren verblijf in Australië voorbij waren. Het
goedkope leven in het hostel stelde zulke mislukkelingen
in staat om inmiddels genoeg voor hun terugreis te spa
ren, met gevolg dat ze zich elke kans om hier te slagen
onthielden.
Immigrantenschool
Behalve wat taalmoeilijkheden pasten de kinderen zich
vlug tot het verblijf in het hostel aan. Erika en Hugo gin
gen vrijwel meteen naar een speciale immigrantenschool,
waar extra aandacht aan het leren van de Engelse taal
werd geschonken. Zodoende konden ze zich in korte tijd
bij de andere kinderen aansluiten. In het begin waren Ro
land en Selma meer op zichzelf aangewezen en voor hen
duurde het wat langer voor ze zich met Engels konden
redden. Omdat Ans en ik veel moeite hadden gedaan om
van tevoren Engels te leren konden wij aardig met de taal
overweg. Dat betekende nog niet dat we redelijk met de
gemiddelde Australiër konden converseren - het duurde
nog lang voordat we het sterke Australische accent kon
den volgen.
Na enkele dagen verblijf in het hostel moest ik aan onze
toekomst gaan denken en een job zien te vinden. Het
bleek al gauw dat werk op mijn gebied niet voor het op
scheppen lag. De contacten, die ik via Rie ter Heege
vanuit Nederland had gelegd, bleken niets op te leveren.
Reacties op mijn sollicitaties waren negatief: ik kwam niet
in aanmerking voor een architectenbaan omdat mijn Ne
derlandse kwalificaties niet zonder meer werden erkend.
Zonder plaatselijke ervaring had ik als bouwkundig teke
naar ook weinig kans - er waren genoeg jongere mensen
beschikbaar (zoals parttime architectuurstudenten) die
eenvoudig tekenwerk beter konden doen dan ik.
Toen ik uiteindelijk mijn zoeken naar werk uitbreidde, sol
liciteerde ik naar een geadverteerde betrekking als 'Sales
Migrant'. Ik werd uitgenodigd voor een onderhoud waarin
mij werd verteld dat de succesvolle sollicitant naslagwer
ken aan scholen en universiteiten moest introduceren -
schijnbaar een vrij respectabele baan. Ik stemde toe om
enkele trainingszittingen bij te wonen, waarbij het me
duidelijk werd dat het doelwit van onze verkooptechniek
huisvrouwen waren in plaats van professoren - de baan
hield namelijk in dat ik encyclopedieën huis aan huis zou
moeten zien te verkopen.
Na enkele zittingen moest ik in gezelschap van een er
varen verkoper eropuit. We belden aan bij een aantal wo
ningen met de bedoeling om afspraken te maken voor
verdere bezoeken in de avond.
Het was duidelijk dat ik de meeste avonden van huis zou
zijn als ik de job aannam. Bovendien voorzag ik dat ik
totaal geen aanleg had voor dat soort werk. Na mijn eer
ste dag praktische ervaring wist ik al genoeg om het in 't
verschiet liggende werk zonder berouw af te wijzen.
(Wordt vervolgd)
f i
Het bestuur van de museumboerderij werd verrast met
een royale gift van dorpsgenote mevrouw Van der Kint.
Zij draagt de boerderij een warm hart toe en vond dat er
wel wat geld naar toe kon. Ze stortte een mooi bedrag op
de rekening van Tante Jaantje. Nou, daar is het bestuur
erg blij mee! Een bestemming is er ook al voor gevonden:
het zomerhuisje achter de boerderij, de voornaamste in
komstenbron voor de boerderij, moet nodig worden opge
knapt. De gift zal hier voor worden gebruikt. Het bestuur
bedankt mevrouw Van der Kint heel hartelijk!
Mevrouw Van der Kint hoopt dat haar gift ook andere
mensen op goede gedachten brengt.
Mocht u een schenking of legaat overwegen, dan is het
van belang om te weten dat én de Museumboerderij
Tante Jaantje én de Historische Vereniging Callantsoog
erkend zijn als Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI).
U kunt door de ANBI-erkenning schenken met belasting
voordeel.
Van de museumboerderij valt verder nog te melden dat
het bezoekersaantal afgelopen jaar helaas wat is terug
gelopen. Dat kwam misschien door de soms bijzonder
hoge temperaturen? Er werd zelfs een record gebroken,
zo lezen we in het jaaroverzicht. Op 19 juli werd de hoog
ste temperatuur in 25 jaar gemeten: 35,9 graden Celsius!
