Never a dull
moment
Jaap de Vries
In het boek Never a dull moment (Nooit een saai moment) schreef Jaap de Vries over zijn leven.
Dat deed hij vooral voor zijn eigen plezier. In het Engels, want hij woont al vele jaren in Australië.
Zo konden zijn kinderen en kleinkinderen lezen hoe het hem vergaan was. Gelukkig kwam het
daarna ook uit in het Nederlands en kreeg de Clock toestemming het als vervolgverhaal aan zijn
lezers te presenteren. In 2005 begonnen en het laatste deel in 2008. Het moment dat het gezin
naar Australië emigreerde, 17 maart 1966, vormde het einde van de serie. Meerdere mensen lie
ten echter blijken dat ze benieuwd waren hoe het de familie De Vries verging aan de andere kant
van de aardbol. De redactie willigt dit verzoek in. Dus nogmaals: wordt vervolgd.
2004 - Jaap de Vries tijdens zijn bezoek aan de redactie.
Een nieuw begin
Afscheid van Nederland
De laatste week voor ons vertrek verbleven we bij mijn
ouders in Callantsoog. Uiteraard was de sfeer gespan
nen. Toen uiteindelijk de tijd kwam om afscheid te nemen,
moesten we ons pantseren tegen het hartzeer dat daar
mee gepaard ging. Moeder was in tranen, maar vader
probeerde zijn emoties zo goed mogelijk te verbergen.
We vertrokken op 17 maart, de dag van Zus haar ze
venenveertigste verjaardag. De Lieberg had nog geen
telefoonaansluiting, zodoende hadden we haar de dag
tevoren een felicitatiekaart en een laatste afscheidsgroet
gestuurd. Gert bracht ons met de auto naar de haven van
Rotterdam, waar ons schip, de Flavia, aan de kade lag.
De vier grote koffers met handbagage zaten stevig vast
gebonden op het dak van de auto. Op weg naar Rotter
dam namen we voor het laatst afscheid van ons klein en
drassig vaderland dat er na de lange koude winter nog
onherbergzaam uitzag.
Tot onze verrassing stonden twee van mijn collega's aan
de kade om een laatste afscheid van ons te nemen. Toen
we de loopplank opgingen zeiden ze: "Nu geloven we pas
dat jullie werkelijk gaan vertrekken." Behalve Gert en mijn
twee collega's was er niemand om ons uit te wuiven.
Hut met patrijspoort
Na de voorbereidingen en de emoties van de afgelopen
weken was het een opluchting om aan boord van de Fla
via te zijn. De zorgen om alles te organiseren en af te
wikkelen waren eindelijk voorbij. De kinderen waren op
gewonden toen ze op het schip een hele nieuwe wereld
ontdekten. De kinder- en kleuterspeelruimten trokken hen
het meeste. Toen we de reis begonnen waren de zwem
baden nog leeg en bijna niemand bevond zich nog op de
koude en winderige dekken.
We moesten ons nu in gaan stellen op de gang van zaken
aan boord. Ans en de kinderen hadden een hut met een
patrijspoort. Er waren vier normale kooien en een klein
bedje voor Selma. Ik had een aparte hut toegewezen
gekregen met nog drie andere mannen, hetgeen Ans en
mij niet erg aanstond. Gelukkig hadden we een dubbel
luchtbed meegenomen zodat we daarop samen konden
slapen. Wij konden het luchtbed opblazen en het op de
vloer van de hut uitspreiden nadat alle kinderen in bed
waren.
Onder dreigende grauwe luchten en een stevige westen
wind voeren we eerst langs de Nederlandse kust naar
Bremerhaven. Kort nadat we op open zee waren werden
we al zeeziek. Ans had het meteen al te pakken en een
uurtje later kreeg ik het ook te kwaad. Tegen die tijd waren
de kinderen al in bed en hadden geen last. Toen we zelf
ook onder zeil waren gegaan konden we het gedein van
het schip veel beter verdragen.
De volgende middag kwamen we in Southampton aan -
tegen die tijd was de wind minder sterk en onze zeeziekte
was inmiddels overgegaan. We gingen een avondwande
ling maken door de saaie hoofdstraat, waar het koud en
