Doorgaan
Eten
Thuishaalders
Commissies
om de sergeant in te lichten, kwam het brood toch terug.
De Mongoolse soldaten waren erg brutaal. Ze liepen vaak
zomaar naar binnen en bleven dan een tijd lang in de
kamer zitten. Ze hebben ook eens fietsen opgehaald. Pa
had behalve twee fietsen in het hooi nog een fiets naast
het hooi staan, die voor alles en door iedereen gebruikt
werd. De fiets had een goede band en een surrogaat
band. Een Duitser die bandenpech had, wilde die fiets
meenemen, waarop pa zei, dat hij de fiets mocht hebben,
maar dan de andere fiets moest laten staan. Het was een
goede ruil, want deze had betere banden dan de vorige.
Alles moest doorgaan in oorlogstijd. Pa verhandelde jong
vee. Hij zal wat keren met de dieren langs de weg gelopen
hebben naar De Weere. Auto's waren er niet in die tijd.
Hij had vier bunder land erbij gehuurd aan de Nollenweg.
Als de koeien het land in gingen, brachten wij ze, twin
tig stuks, over de weg erheen. Op dat weiland moesten
ze tweemaal per dag met de hand gemolken worden. Wij
gingen er met de melkbussen en de teems (zeef) op de
dresseerkar heen. De kar was een tweewielige wagen
met aan elke kant een zitplaats voor twee personen. De
bussen werden in het midden gezet, dan konden wij ook
meerijden. Je moest je goed vast houden, er was nog
geen asfalt maar wel een paardenpadje. Later kwamen
jongere koeien op het land; die hoefden niet gemolken
te worden.
hadden we niets in te brengen. Uiteindelijk is het er niet
van gekomen, maar we bleven wel met de gaten zitten.
Achter de boerderij in het land hadden de Duitsers palen
neergezet met draden gespannen tegen het landen van
vliegtuigen. Na de oorlog hebben we ze eraf gehaald en
gebruikt als brandhout.
In en na de oorlog hebben we veel kinderen thuis gehad,
die moesten aankomen. Meestal voor zes weken. Het
ging van de kerk uit. Voornamelijk kinderen uit Amster
dam, maar we kregen ze ook uit Oostenrijk en Duitsland.
Die uit Duitsland bleven voor drie maanden. Deze kinde
ren hadden het minst. Er kwam eens een meisje van zes
jaar zonder jas. Ik weet nog, dat ik door mijn moeder op
pad gestuurd werd om voor haar een jas te kopen. Moe
schaamde zich om haar zo mee te nemen naar de kerk.
Heel bijzonder, hoe deze kinderen snel gewend raakten
en geen moeite met de taal hadden. Sommigen hielden
na verblijf contact met de familie en kwamen zelfs na ja
ren nog eens terug naar de boerderij. De boerderij die niet
meer dezelfde was, want er werd wel eens wat gemoder
niseerd. Voor het houten hokje buiten kwam een nieuw
toilet met douche in de stal. Naast de woonkamer kreeg
moeder een aparte keuken dat een hoop geloop door de
koeiengang scheelde. Pa was er niet zo blij mee, want hij
moest tweeënhalf stalletje (plaats voor vijf koeien) opof
feren.
Als we aan het dorsen geweest waren, kwamen er men
sen aan de deur voor graan. Mijn vader moest graan le
veren voor de Duitsers, daar had hij weinig zin in. Maar
ze hielden je in de gaten. Wij hadden achter in de stal een
bedstee en soms gooide pa daar een zak graan achter in.
De mensen mochten bij de koestal naar binnen, waar ze
een grote volle schep kregen, en moesten langs de dors
aan de andere kant weer naar buiten. Anders kwamen
ze twee keer. Wij hebben
het niet slecht gehad in de
oorlog. We hadden brood,
melk, boter, kaas en aard
appelen en groente in de
moestuin.
Aan het einde van de oor
log hebben de Duitsers
nog twee gaten in ons rie
ten dak gemaakt. Eén aan
de voorkant en één aan de
achterkant, richting Cal-
lantsoog Ze moesten kun
nen schieten vanuit ons
huis. Op zolder stond een
tafel onder het gat, waarop
de mitrailleur moest staan.
En hoewel pa zei, dat ze
niet meer zouden winnen, Vader Van Diepen uiterst links op de foto.
Pa zat in veel commissies. In het armenbestuur in 't Zand
maar ook in Callantsoog. Wij woonden net op de grens en
vielen onder de gemeente Callantsoog. Zo zat hij ook in
de woningcommissie en in het schoolbestuur. Bijna alle
avonden was hij op de fiets naar een vergadering. Moe
vond dat niet zo leuk en was vaak bang. De boerderij
stond toch wel afgelegen. Ze liep vaak naar de achterdeur
en zodra ze een lichtje aan zag komen, was ze gerust.
56
