Klokkemaker
Anneke Molenaar-Smak
Met 'n gróte klap springt er 'n veer in de klok as ik die
opwind. Dat doet nag zeer ok. En de klok staat stil. Dat
ik gaan de are dag effies nei Houkes in Skagen, 'n klok-
kemaker. Met de klok onder m'n arm stap ik z'n werkplaas
"Weer is de woizerplaat?" is 't eerst dat ie vraagt.
"Die hewwe wai d'r uitsloopt," zeg ik, "wai vinde 't uurwerk
veul mooierder."
Nöh, dat noöst 'm bar, maar 't is niet aars.
Hai bekoikt 't héle spuitje effen en zoit den:
"'t Is 'n gnappe klok. Ik zou 'm opgnappe kenne, 't koper
poese, 't houtwerk wroive en den is ie weer as nuw."
Maar ik hoef gien nuwe klok. Ik ben bar bloid met deus,
dat 'n are veer en den ken ie weer boven de skoörstien
hange.
Dat beurt, maar al hangt ie, loopt ie niet. Hij tikt drie keer
en den stopt ie weer. Dat Houkes maar beid.
"Hou de têlefoön 'rs voor de klok. O, ik hoor 't al, hai hangt
skeet. Geef 'm 'rs 'n zetje nei links en hou de têlefoön d'r
den weer dr's voor. Nei, nag niet goed, nou de are kant
op."
Dat ik skuif de klok nou effies nei rechts en hou den de
têlefoön weer voor de klok.
"'t Wordt al beterder," zoit de man an de are kant. "Nag 'n
kloin stukkie. Ja, zö is 't goed. Niks meer an doen. Dag
'oor!"
't Is 'n merakel. Ik hew de klok met z'n puntje in 't behang
douwd, zódat ik weet hoe of ie hange moet en hai heb
nooit gien kure meer had.
'n Vakman, die klokkemaker.
Spreeüwepraat 56
67
