Mijn wurtoren
Wim Lastdrager
Als eerbetoon aan onze oud-voorzitter en erelid, Wim Lastdrager, publiceren we in deze Clock
één van zijn artikelen. Deze laatste bijdrage - nog niet eerder geplaatst - vertelt over zijn herin
neringen aan zijn jeugd.
Stukken in de regiokrant over de Huisduiner vuurtoren
'De Lange Jaap' deden mij aan mijn jeugd herinneren
1930). Vooral in de herfst en de winter gleden zijn
lichtbundels door mijn slaap- en studeerkamertje. Bij
zonder dankbaar was ik als ik uit de gym kwam. Ik was
namelijk op O.K.K. (Oefening Kweekt Kunst). Die hadden
een oefenlokaal in de Wezenstraat, dichtbij een grote
kerk. Ik woonde op Tuindorp en moest eenmaal, soms
tweemaal, in de week lopend naar het gymlokaal, waar
de lessen om zes uur begonnen. Er heen gaan was niet
zo erg, dan was het nog licht, maar terug dat was erger.
Eerst een stukje Keizerstraat en dan die lange Sluisdijk
straat. Meestal liep ik dat samen met mijn vriendje Bertus.
Maar dicht bij de Parallelweg moest hij naar rechts en ik
rechtdoor naar de Overweg. En dan dat hele eind langs
de Brakkeveldweg. Wat lag Tuindorp toch een eind van
de stad af. Dan was ik blij met dat licht van de vuurto
ren. Want lantaarns waren er toen nog niet. Links van me
kreeg ik eerst de zogenaamde Gelderse huisjes en rechts
was alleen maar weiland. Het voetpad was hobbelig en
vol kuilen. Vooral als het geregend had, was de tocht voor
een 10-jarig jongetje een hele opgaaf. In het weiland lie
pen allerlei griezelige gedaanten, dat leek tenminste zo.
En als iemand je tegemoet kwam, bonsde je hart zo erg
dat je bang was dat de ander het zou horen. Mijn moe
der had verteld dat Tientonen en heksen niet bestonden,
maar toch... je kon nooit weten. Ik rekende dan op mijn
vriend de vuurtoren. Ik dacht dat de lichtwachter alles kon
zien en als kwade mannen mij iets zouden aandoen, hij
de politie zou waarschuwen. Hoe die man dat had moe
ten doen, wist ik niet. Telefoon was nog zeldzaam. Over
mobieltjes zullen we het helemaal maar niet hebben.
Zielsgelukkig was ik als ik de schoenmakerij van Dito zag
opdoemen. Dan nog een klein stukje en rechtsaf de Tuin
straat, met zijn grote bomen in.
Als mijn moeder vroeg of ik nog wat beleefd had zei ik
stoer: "Een paar kerels, maar ik kon harder lopen dan die
lui." Als ik later in mijn bed lag en de stralen van de vuur
toren door mijn kamertje gleden, was ik blij dat hij er was.
Nu ben ik nog blij dat hij er is. Als ik 's avonds op het erf
van mijn Callantsoger recreatiewoning sta, zie ik in het
noordwesten het licht van de vuurtoren. Hij laat al 125 jaar
zijn licht over de omgeving van Den Helder schijnen. Al
leen in de oorlog (1940-1945) was het licht gedoofd. Toen
was het in alle opzichten echt donker.
Foto: Jannie Provily
'De Lange Jaapj dat is de bijnaam voor de vuurtoren in de Huisduiner polder. Officieel heet hij 'Lichttoren Kijkduin'. De ontwerper is
Q. Harder en de toren is gebouwd in Dordrecht. Harder meende dat de toren in staal gebouwd moest worden en niet met bakste
nen. In 1877 werd met de bouw begonnen, nadat eerst ruim 200 palen in de grond geheid waren.
De toren werd 63 meter hoog en kostte iets meer dan 71.000 gulden. Voor de stalen constructie werden ongeveer 43.000 moeren
en bouten gebruikt.De Lange Jaap is een van de sterkste lichtpunten aan de Noordzee.
Als het donker is en u en kijkt naar het noordwesten, ziet u duidelijk de lichtbundels door de lucht glijden. Telt u dan maar: steeds
vier schitteringen in 20 seconden. Een, twee, drie, vier, donker. Vervolgens weer: een, twee, drie, vier, donker enz.
44
