Brand
Nieuw huis
Nieuwe investering
Vader Gerrit had ondertussen een nieuwe knecht ge
vonden. In 1955 brak er brand uit door hooibroei en de
boerderij kon als verloren worden beschouwd. Eigenaar
Bendien was wel goed verzekerd, maar veel persoon
lijke bezittingen waren voorgoed verdwenen. De weder
opbouw van de nieuwe boerderij maakte vader Brak niet
meer mee. Moeder Brak zette het bedrijf samen met zus
Agie en broer Arie en wisselende knechten nog enige
jaren voort. Agie en de laatste knecht Louis Kleiboer
kregen trouwplannen en zijn later in het arbeidershuisje
naast boer Oskam gaan wonen. Voor moeder werd het
toch te zwaar en ze verhuisde met Arie naar Julianadorp.
De boerderij ging over naar Van Schaik en kwam later in
handen van Van Kampen.
Na het rietsnijden ging Adriaan bij de post aan de gang
en werd besteller. Niet, zoals verplicht en gebruikelijk,
op de fiets, maar op de brommer. Hij reed ermee over de
erven naar de boerderijen en het liefst reed hij met post
en al naar binnen. Er stonden toen minder huizen en de
afstanden waren groter. In het dorp werd hij de vliegende
postbode van Callantsoog genoemd. Hij had al vaak een
waarschuw-bekeuring van het hoofdkantoor Schagen
gehad, maar daar trok hij zich niets van aan. Voor hem
telde: hoe eerder klaar, hoe meer tijd voor andere be
zigheden. Toen hij als 'slechte post' gekwalificeerd werd
en geen gratificatie kreeg had Adriaan het gezien bij de
PTT.
Ondertussen waren Adriaan en Mijntje niet meer met z'n
tweeën. Ze waren gezegend met vier dochters: Tineke,
Mandie, Marjan en Rita. Om de meiden wat meer ruimte
te bieden keek het gezin uit naar andere woonruimte.
Er werd besloten een nieuw huis te laten bouwen aan
de Stuijvezandeweg, toen nog een kale vlakte zonder
woningen. Grond werd gekocht voor vijf gulden de meter.
Er kwam een mooi vrijstaand huis met een grote garage.
Zeer luxe voor die tijd, want de woning kreeg vier slaap
kamers, elk met een eigen vaste wastafel. Omdat het
één van de eerste huizen aan die straat was, werden
er water en stroom afgetapt van de boerderij van Paul
Voorthuizen aan de Dorpsweg. (Toevallig woont dochter
Tineke daar nu). Alles ging bovengronds. Riolering was
er nog niet, dus was er een beerput achter het huis. In
1960 verhuisde het gezin naar de nieuwe woning, waar
in 1961 stamhouder zoon Adrie werd geboren.
Het eerste huis aan het Dorpsplein werd verkocht aan
Piet Steigstra, die met een patatwagen onder aan de
trap bij de strandopgang in het dorp stond. Van het
woongedeelte maakte hij een café en de open ruimte
tussen de twee huizen in gebruikte hij om patat te verko
pen. Hij gaf het café de naam 'De Visserman'.
In diezelfde tijd had Adriaan zijn eerste vrachtwagen
tje gekocht en was met de oudpapierhandel begonnen.
Eerst verzamelen in een schuurtje achter het huis. Toen
dat te klein werd, huurde hij van Adriaan Vos een oud
huisje aan de Dorpsweg (waar nu Dorpszicht is). Na een
advertentie kwam er zoveel aanbod, dat een deel van
het papier buiten moest staan onder een dekzeil. Maar
na een flinke storm en regenbui moest hij de natte pak
ken uit de voortuin van zijn buurman politieman Kooy
halen. Hij perste het papier zelf in balen en bracht die
met een vrachtwagentje naar Groningen.
Omstreeks 1963 kwam Dirk de Jong langs om te vragen
of hij melkrijder wilde worden en zijn wijk wilde overne
men. Dat was een nieuwe uitdaging. Er moest wel een
grotere vrachtwagen komen en dat kostte geld. De op
lossing kwam uit het oosten: het woonhuis werd in de
zomer verhuurd aan badgasten en de garage was groot
genoeg voor een tijdelijk verblijf voor het gezin. Met zijn
nieuwe investering reed hij eerst voor de melkfabriek in
Julianadorp en later voor de 'Eensgezindheid' bij Sint
Maartensvlotbrug.Toen de melkfabrieken samengingen,
werd het Lutjewinkel. Als melk- en papierrijder maakte
Adriaan soms negentig uur per week. Twee keer per dag
de volle bussen bij de boeren ophalen, op de wagen
zwaaien en naar de fabriek rijden. De vrachtwagen had
een dubbele stellage en omhoog tillen ging ten koste
van zijn rug. Na de opmerking van de huisarts dokter
Van Slooten, dat hij alleen kromme melkrijders had ge
zien en geen rijke, besloot Adriaan er na tien jaar mee
te stoppen.
Zoon Adrie (5 jaar) helpt mee
44
