Een auto tw de zulten
Simone van Velze-Boendermaker
In het eerste nummer van De Clock 18e jaargang (2003) vertelt mevrouw M. Baken-Boendermaker
(zuster Boendermaker) ter gelegenheid van haar 85e verjaardag over haar leven. Nu 'de zuster' in
een woonzorghuis in Sint Pancras woont en er daar geen ruimte is voor alles wat zij zoal in de
loop der jaren heeft verzameld, worden de diverse spullen bij anderen ondergebracht. Ik, nichtfje)
Simone Boendermaker, heb een paar dozen en albums met foto's gekregen. Ook alle jaargangen van
De Clock van Callens-Ooghe kreeg ik mee.
Met behulp van wat foto's en krantenknipsels
heb ik onderstaand verhaal kunnen maken.
Zeer geachte Burgemeester, Commissie, Fanfarecorps
en belangstellenden,
Wat heeft U mij een hele grote verrassing bereid.
Ik ben gewoon sprakeloos, woorden schieten hier te
kort. In deze betrekkelijk kleine gemeenschap, en
dan zó'n groot cadeau, dat is overweldigend. De ini
tiatiefnemers daarvoor heel hartelijk bedankt.
Ik snap wel dat hier een hele grote voorbereiding
nodig is geweest. Alle dorpelingen mijn hartelijke
dank, dat zij in deze dure tijd voor mij zo veel over
hadden. Woorden ontbreken mij, om mijn heel grote
dank uit te drukken.
Van harte hoop ik dat het mij gegeven moge worden,
Uw grote genegenheid jegens mij te kunnen beant
woorden door, waar nodig, mij aan Uw welzijn vol
ledig te wijden.
Hartelijk dank!
Deze woorden sprak de toenmalige wijkver
pleegster Matty Boendermaker zaterdagmid
dag 25 februari 1961 in Hotel Callant na de
overhandiging van een door de bevolking van
Callantsoog voor 'de zuster' bij elkaar gecol
lecteerde Fiat 600.
Van jongs af aan, toen zij nog op de lagere
school in Den Helder zat, wist de kleine Matty
het al: zij wilde verpleegster worden. Na vol
tooiing van de Vakschool (zo werd de Helderse
huishoudschool op de Vijfsprong genoemd) was zij
nog te jong om aan de verpleegstersopleiding
te mogen beginnen. Om de tijd door te komen
heeft zij daarom alle cursussen die maar op
dit vakgebied werden gegeven, gevolgd. Een
goede start voor een brede(re) kijk op het le
ven!
Op 28 juli 1938 vertrok zij eindelijk naar
Utrecht, waar zij in het Diaconessenhuis haar
opleiding begon. Gemakkelijk was het niet: de
dagen waren lang, het werk was zwaar en er
heerste een strenge tucht. Die tucht, ach, daar
waren wel manieren voor om die te omzeilen.
Iedereen die ooit jong geweest is kent ze.
Matty was lichamelijk niet sterlc, maar door
haar - zeg maar rustig: ijzeren - wil heeft zij
de opleiding kunnen voltooien. Na de oorlog
behaalde zij haar 'ooievaartje' aan de vroed
vrouwenschool in Rotterdam.
De zuster bedankt iedereen voor het grote cadeau
Matty werkte als verpleegster in onder meer
Utrecht, Delft en Arnhem. Zij had het er goed
naar haar zin, tot zij een brief van haar vader
Simon kreeg waarin hij schreef 'Meid, kom toch
naar huis. Er is hier een baantje voor je op Juliana-
dorp!'
Dat betekende 'de wijk in', en daar had Matty
geen zin in. Doen wat je vader graag wil dat
je doet is niet aantrekkelijk, vooral niet als
je eenmaal 'vrij' bent. Toen echter bleek dat
zij vatbaar was voor tbc heeft Matty toch bak
zeil gehaald en kwam terug naar de kop van
Noord-Holland.
-32.-
