..A
Brand
maar dat roestte, want dat gebruikte je niet.
Als je eens weg ging, dan letten de buren wel
op je huis. Toen was het nog niet zo druk met
badgasten. Hotels waren er nog niet. Verderop
om de bocht, richting Zwanenwater, stond
een groot houten gebouw van Jaap de Waal.
Het was geen hotel maar een café, dat later
overgenomen is door Aris Vriesman. Aan de
Dorpsweg had je pension Seinpost, dat in han
den was van Hendrik Hoitink en Grietje Kater.
Er werden wel eens uitjes georganiseerd voor
de bejaarden van Callantsoog. De weinige
auto's die er toen waren, werden beschikbaar
gesteld en na het einde van hun tocht stond
in de muziektent op het Dorpsplein de Fan
fare te spelen. Als afsluiting werd er dan kof
fie gedronken in ons hotel of bij
Aris Vriesman. Dat wisselde elke
keer."
"Toen brak er brand uit
in de nacht van 23 op
24 oktober 1952. Voor
ons hotel stond een
elelctriciteitspaal, waar
van de draden waren
L.VaVRi verbonden met onder
andere de sirene op het
gemeentehuis. Maar
door kortsluiting sloeg
alles door en de sirene
deed het dus niet. Mijn
vader ontdekte de brand
en maakte ons wakker.
Hij ging als laatste door
de vlammen naar bui
ten. Daar stond je dan in
je pyjama. Je kon niets
meenemen. Het ging zo
razendsnel. De mensen,
die wakker werden, renden naar de woningen
van de diverse brandweerlieden: naar Jan de
Wilde, Arie Thomas, Jac. Wittebol, Jacob Vos
en Jan Vos om ze te waarschuwen. (Want er
was immers geen alarm geweest.) Toen de
brandweer arriveerde, bleek er geen redden
meer aan. Gelukkig hadden zij het huisje van
Jan Mooij kunnen sparen. De rieten kap van
de stolp hadden ze nat gehouden en er een
zeil over getrokken tegen de vonken. Ook dat
kwam goed af. Maar van het hotel bleef niets
anders over dan één grote ravage. We hadden
geen huis meer, geen dale boven ons hoofd.
De eerste nacht sliepen we in het huis van de
burgemeester. Daarna woonden we een tijd in
de Arend. Dit was een zomerhuis achter het
gemeentehuis."
Spijtoptanten
"Ook deze mensen hadden wij
toentertijd, in de vijftiger jaren,
te logeren. Het was in die peri
ode, dat de Nederlanders Indo
nesië moesten verlaten. Ook Ne
derlanders die waren getrouwd
met Indonesische vrouwen en
omgekeerd kwamen terug. Alle
hotels waren verplicht om zoveel
procent van hun slaapplaatsen
voor ze af te staan, ook in Cal
lantsoog."
