voorgenomen vertrek op de hoogte te stellen
totdat alle formaliteiten waren afgehandeld.
DE VOORBEREIDINGEN
Voor ons vertrek was er ontzettend veel te doen
aan de voorbereidingen. In mei 1965, kort na
onze Spaanse vakantie, namen we de eerste of
ficiële stappen voor de emigratie. Na het invul
len van de aanvraagformulieren op het emi
gratiekantoor in Amsterdam kwam de zaak op
gang. Door ambtenaren van Justitie en Belas
ting werden al onze persoonlijke omstandig
heden onderzocht;
twee maanden later
werd het hele gezin
opgeroepen voor
een medisch onder
zoek. We moesten
daarvoor naar Den
Haag, waar ambte
naren van de Neder
landse emigratie-
en de Australische
immigratiedienst
ons allerlei vragen
stelden.
We kregen bericht
dat de bootreis, die
oorspronkelijk in-
november zou be
ginnen, nu tot fe
bruari van het vol
gende jaar was
uitgesteld; een te
leurstelling omdat
we vóór de winter
weg hadden willen
zijn. We hadden ook
nog in december
kunnen vertrekken,
maar niet langs de
geprefereerde rou
te via het Panamakanaal. In september kregen
we de officiële goedkeuring voor emigratie
en bericht dat onze reis door de overheid zou
worden gesubsidieerd. Daarna moesten we
voor pokken en andere ernstige ziekten wor
den ingeënt.
Tenslotte was het tijd om onze familie en ken
nissen van ons vertrek op de hoogte te stellen,
hetgeen verreweg de naarste verplichting van
alles was. Vader en moeder waren vreselijk
ontdaan toen we onze plannen aan hen me
dedeelden. Met oog op hun leeftijd was het
begrijpelijk dat ze er bang voor waren ons
nooit meer te zien. Ze waren nog bezorgder
over onze toekomst in Australië dan wijzelf.
Het speet de meeste andere familieleden en
vrienden ook erg dat we weggingen. We voel
den ons vreselijk ondankbaar jegens Henk en
Truus we maakten zo'n belangrijk deel van
hun leven uit en door de jaren heen hadden
zij zo veel voor ons gedaan. We beloofden dat
we met onze naaste vrienden en familieleden
in contact zouden blijven door hun brieven te
schrijven en foto's te sturen, een belofte die
we door de jaren zijn nagekomen.
Bij de voorbereidin
gen voor ons ver
trek werd het me
pas duidelijk hoe
sterk ons leven met
dat van vele ande
ren verweven was
en hoe moeilijk het
bleek te zijn de ban
den te verbreken.
Intussen was het
vertrek opnieuw
uitgesteld; nu zou
dat definitief op 17
maart 1966 gaan
gebeuren, helaas
net vóór de mooiste
tij d van het j aar aan
zou breken.
Het uitzoeken en
inpakken van onze
spullen was onze
laatste bezigheid.
Ik had zelf de pak
kisten gemaakt en
die aangepast aan
de grootste voor
werpen die we naar
Australië wilden
versturen. Toen al
les eenmaal was ingepakt verkeerden we in
een soort niemandsland en ons vertrek stond
nu onomstotelijk vast.
2004 -Jaap de Vries tijdens zijn bezoek aan de redactie.
Dit was het laatste deel van Never a dull moment,
het levensverhaal dat Jaap de Vries aan het papier
toevertrouwde. Jaap en zijn gezin vertrokken op 17
maart 1966 met de Flavia naar Australië. Op 23
april zetten zij daar voet aan wal en begonnen aan
een nieuw leven. Zoals eerder gezegd, leek ons dit een
goed moment om te stoppen met de publicatie. Wij
bedanken Jaap de Vries voor zijn verhaal!
-67.-
