gemaakte foto's in een album. De delicate
bloemetjes zijn na vijftig jaar nog steeds goed
gebleven.
Op een dag gingen we met de stoomtrein vanaf
Tavanasa naar Flims, een bekend wintersport
gebied. In Flims gingen we met de Sesselbahn
naar de top van een berg, waar zelfs in augus
tus nog sneeuw lag. In die tijd had ik vrijwel
geen reiservaring - daarom was alles wat ik
toen beleefde nog bijzonder enerverend.
Later ontmoette ik nog enkelen van mijn me
dereizigers tijdens een fotoreünie. Daarna
bleef ik nog lang bevriend met één van hen,
een jongeman waarmee ik veel gemeen had.
Ten tijde van onze ontmoeting studeerden we
allebei bouwkunde, hij op de MTS in Rotter
dam en ik in Haarlem.
Drie weken na die welverdiende vakantie be
gonnen de lessen weer. De concentratie op
mijn studie moet wel intens zijn geweest,
want ik kan me van dat jaar nog maar een
paar voorvallen herinneren. Eén daarvan was
een verdere ontmoeting met Teuna.
Toevalligerwijze waren Teuna's oom en tante
naar Zandvoort verhuisd en woonden zij dus
maar een korte afstand vanaf Haarlem. Toen
Teuna kort na mijn terugkeer naar Haarlem
bij hen logeerde ging ik haar opzoeken. He
laas was mijn genegenheid voor haar intussen
sterk verminderd. Uit de brieven die ze me had
geschreven was het duidelijk dat we weinig ge
meen hadden - wat betreft interesse en ambi
ties waren we werelden van elkaar verwijderd.
Bovendien was ik me bewust dat ik een druk
jaar voor de boeg had en dat romantische ver
wikkelingen beter uitgesteld konden worden.
Ilc vertelde Teuna dat ik onze vriendschap wil
de beëindigen. Toen ik merkte dat ze dit nogal
zwaar opnam, stelde ik voor haar weer te ont
moeten wanneer ik mijn studie afhad. Uiter
aard was het toen al te bezien of een verder
rendez-vous nog wat te betekenen zou hebben.
Met een laatste omhelzing en wat tranen na
men we afscheid van elkaar. De voorgenomen
ontmoeting heeft nooit plaats gevonden.
Ik zag er nu naar uit om zonder door iemand
te worden afgeleid me volledig op mijn studie
te werpen. Maar dit scheen niet zo te mogen
zijn - mijn rustige leven bij de van Leeuwens
werd plotseling verstoord door de aankomst
van een paar extra inwoners. Het waren twee
zusjes, tienjarige Hennie en twaalfjarige Lia.
De enige plaats waar de zusjes konden slapen
was op de zolder vlak naast mijn studeerka
mertje. Hoewel het lawaaierige gedrag van de
kinderen me soms van mijn studie afleidde,
had ik toch plezier in hun aanwezigheid. We
stoeiden vaak met elkaar en soms kietelden ze
me totdat ik omrolde van het lachen. Het was
stellig niet langer saai in het gezin van de Van
Leeuwens.
De reden waarom Hennie en Lia bij ons in kwa
men wonen ben ik nooit precies aan de weet
gekomen. Volgens de verhalen van tante Dien
was de moeder van de meisjes gescheiden;
omdat ze daarna als een prostituee was gaan
werken, was haar de zorg voor haar dochters
ontzegd. Blijkbaar mocht ze de meisjes nog
wel bezoeken, want van tijd tot tijd kwam ze
in gezelschap van een man (waarschijnlijk
haar souteneur) opdagen. Nadat tante Dien ze
overvloedig te eten en te drinken had gegeven,
verdwenen ze in de regel weer.
Ilc vraag me vaak af wat er van die levenslus
tige kinderen terecht is gekomen - ik hoop
maar dat ze hun moeder niet in haar vak heb
ben opgevolgd.
Ondanks de beroering die Hennie en Lia ver
oorzaakten, ging het goed met mijn studie.
Het was een taai jaar maar het eindresultaat
maakte mijn doorzettingsvermogen de moei
te waard. In juli 1952 slaagde ik met vlag en
wimpel.
Dit betekende ook het einde van mijn verblijf
in Haarlem. Intussen had ik mijn opties al
afgewogen. Callantsoog was nog steeds mijn
thuis, maar het zou moeilijk zijn om daar ge
schikt werk te vinden. Zus en Arend hadden
me aangeboden om bij hen in te komen wo
nen, wetende dat ik me daar ook goed thuis
voelde. De kans om werk in het Gooi te vinden
was zeker groter dan in Callantsoog, zodat dat
ik Zus' en Arends gulle aanbod met enthousi
asme aanvaardde.
Hoewel ik me nooit helemaal thuis had ge
voeld in Haarlem was het toch pijnlijk om
afscheid te nemen van tante Dien en oom
Arie, mensen die met zoveel toewijding voor
me hadden gezorgd. Ilc nam ook afscheid van
Chris, Ger, Hennie en Lia en was blij dat mijn
twee vriendinnetjes nu een behoorlijke slaap
kamer hadden.
Voor de laatste keer fietste ik langs de zo be
kend geworden weg van Haarlem naar het
Gooi.
-10.-
