Uit ct& krant
Tante Jaantje
Naast alle mensen, die 0111 geldelijk gewin al
lerlei rommel over oudere mensen bij elkaar
rijmen (hun namen zijn te bekend), zijn er ook
die echt iets maken dat echt gemeend is, zoals
mevrouw A. Smit-de Vries uit Zutphen, die een
gedichtje schreef over haar tante, mevrouw A.
de Wit-Vos, tante Jaantje, die al sinds haar ge
boorte in het boerderijtje aan het Dorpsplein
in Callantsoog woont. Dit voorjaar wordt ze
80. Het gedicht is nog geëngageerd ook:
Dit gedicht kunt u ook lezen in de boerderij
van Tante Jaantje. Het ligt op de tafel in de
voorkamer.
Mijn wereld is maar een klein plekje,
Ik zie mijn tuintje en mijn hekje
Vanuit mijn hoekje bij het raam.
En het is nog maar kort geleden,
Toen zag ik daar ook heel tevreden
De mensen over 't Dorpsplein gaan.
En nu is mij dat beeld ontvallen.
Nu kijk ik tegen stenen wallen
En geparkeerde auto's aan.
Ik weet het, ik moet er niet om treuren
Er moest wat met de buurt gebeuren.
Maar waarom werd het zo gedaan?
Zijn naam had het allang verloren
'De Buurt' zou je nog zelden horen
En nu verloor het zijn gezicht.
Dat grasveld vol herinneringen,
Waar wij zo heel lang over gingen,
Dat oude plekje werd ontwricht.
Wat verderop zijn leuke dingen,
Waar je de lof wel van kunt zingen,
Met groen en bloemen en een bank,
Maar is het gek, dat ik op mijn plekje,
Daar bij mijn tuintje en hekje,
Er toch soms stilletjes om jank?
Piet Beun stuurde ons een krantenartikel dat we
u niet willen onthouden. Het stamt van 1979.
-48.-
