De, verhuizers
Nel Rentenaar-Bakker
Sommige mense henne toch zo redderig, dat zal ik rs efkes vertelle. Tante Soitje en ome Corgonge
iemeslesten verhuize nei Spanbroek. Iederien weet wel dat verhuizen een harre klus is. Je zitte da
genlang in de rommel en je moete om zoveul dinge denke, dat eer 't spul een end heb, hen je hèkof
en hè je wel een week nodig om weer wat op asem te kommen.
Nou, deer zatte de manne met
hullie hande in 't heer. Wat
nou? Goeie reid is duur. Maar
ien van hullie, die altoid na-
gal puur redderig was, heb
toe net zolang loupe te stru-
nen, tot ie tussen al de rom
mel een naaimandje vond. En
toe heb ie met kennis van zake
en een paar lcopspelde de
heel sekuur an z'n stengel vastspol-
den. As je niet al te krap keke, den zag je d'r
toch hillegaar niks van!
Afoin, op een dingesdagochend om acht uur
sting alles den toch klaar voor vertrek. De ver
huiswagen was mooi op toid en de verhuizers
konne zo beginne de boel in te laden. Tante
Soitje maakte d'r de meiste zurge om 'r mooie
plant, een hele grote clivia, deer een pracht
van een blom an zat.
"Manne," zee ze teugen de verhuizers, "ik zei
jullie d'r hillegaar niet lillijk op ankoike oor,
as 'r onderweg wat van m'n spulle stik gaat, as
m'n plant maar heel bloift, want deer ben ik
wel zo verlegen lcuin op. Deer zelle jullie toch
wel goed op passé, hei?"
"O, vrouw Klaver," zee ien van de manne, "wees
deer maar niet bang voor, oor, wai doene dut
werk al jare en nag nooit is 'r wat an barrele
gaan. Nei, dat komt wel goed, deer zei ik wel
voor zurge."
Toe alles inladen was en de plant op een voilig
plasie sting weer ie abseluut niet an de slcuif
gaan kon, reed de verhuiswagen weg.
Ome en tante gonge nag efkes de hele buurt
langs om gedag te zeggen. Deer gong ok zo
maar nag puur wat toid inzitten, 't Was een
praatje hier en nag efkes gauw een lcoppie
deer, zodat de verhuizers al lang en breid an
't uitladen wazze, toe hullie in Spanbroek an-
kwamme in d'r Daffie. Maar dat kwam mooi
uit voor de manne! Want wat was 'r beurd
onderweg? Wat heel verskrikkelijks! De
mooie plant had de rois niet goed deur-
staan en had z'n blom valle leiten.
Dus toe ome en tante ankwamme, proilcte de
plant al in volle glorie op 't raampost.
Tante was zo bloid as blik dat ie heelhuids
overkommen was, ze gaf de manne allegaar
een bogie. Die hewwe toe zo rap as ze konne
de rest van de spulle ok uitladen, want ze
woue d'r zo gauw mogelijk vandeur. O, wat
hadde ze een slecht geweten. Vooral toe ze bai
't gedag zeggen een fooitje lcrege en nag rs
bedankt wiere voor alle zurg die ze an hullie
boeltje besteed hadde.
Daagsternei heb tante Soitje 't pas opmorlcen
toe ze de blomme water geve wou. De blom
van de clivia hong toch zo zielepieterig an z'n
stengel, dat 't wel in de gate loupe most, ve-
zelf. En toe zag ze de spelde! 't Was maar goed
dat de verhuizers 'r niet hore konne, want wat
gong ze te keer. Spinnoidig was ze. Dat vergaf
ze die kirrels nooit, om 'r zo'n gemene streek
te leveren!
Ome Cor zat stiltjes te gniffelen, die vond 't
een pracht mop en had een houp ontzag voor
zoveul vindingroik-
hoid.
Deer zatte de manne met hullie hande in 't heer.
-32.-
