Biftuc iwdronJceMy
Piet Vos JBz.
Opa Piet Vos (1888-1979) schrijft in zijn boekje 'Werk en leven van een 75-jarige Callantsoger' over
jutten het volgende:
Toevallig kwam
Jaap van de Berg er
an en die riep wel
dat ik er of kom-
me most. Maar ik
dorst 't niet an.
Jaap bedocht z'n
aigen niet lang en
ging tot z'n borst
in het water en op
z'n rug kwam ik
op het strand.
"Jaap, je worre be
dankt," zai ik. En
wai ginge verder
om de planken an
duin te brengen.
As ik er nag an denk wat een mooie planken
wai vroeger van het strand sleepten dan loopt
de kwail nog om m'n mond. Die planken
noemden we skotdelen. Men vertelde dat ze
gebruikt wiere tusschen de lading in de ske-
pen. As de skepen dan weer zee ingin
gen, wiere ze in zee gooit. Dan waren
ze voor de jutters.
's Avens brochten
wai de boel op
't karretje naar
huis. Moeder was
blij. Heel wat avonden zaten wai om de heer
lijk snorrende potkachel. Lekker warm.
Voor Jaap van de Berg legde ik een paar plan
ken apart. Die had ie wel verdiend.
Je trof het baiwaile dat er zo'n drift op
un korte ofstand anspoelde. Dat had
den we ien keer vlak bai paal 13. Zoo
dra het water begon te wasse, kwam-
rne ze al opperdan. Wai brachten ze
op un hoop teugen duin. Nou had je
vroeger dat er bij de hoogwaterlain
een kil ontstond. Zoo te hooger het
water kwam, zoo te breeder en dieper
wier de kil. Deerom haalde ik de plan
ken van de zijkant af en gooide ze in
de kil. Dan dreven ze verder naar het
strand en m'n broer Jan brocht ze an
duin. Maar op 't lange lest werd die kil
zoo breed en de zandbank weer ik op
liep zoo smal dat ik weg most. Maar
dat was nogal riskant, omdat die kil
zoo diep worre was. Ilc zou dan vast
koppie onder gaan.
-16.-
