ATTENTIE!
Els, moeder, Jopie, Dymphke (ik dus), IÜaas, Frank
de zoetgeurende rozenbottelstruiken en een
bord met Verboden Toegang. De buurkinde
ren Jopie en Klaas Oudenes mochten af en toe
ook mee. Jezelf of een ander ingraven was een
favoriete bezigheid. Mensenmassa's waren er
toen niet. Tussen de rietschermen werd er om
gekleed en je zat er lekker uit de wind. Han
dig ook voor de ophang van kleding en natte
handdoeken.
neer kon. Op die manier werd de waterstand
geregeld. Er stond altijd een beetje stroming.
We gooiden takjes en bladeren aan de ene
kant in het water en keken hoe ze aan de an
dere kant te voorschijn kwamen. Piepkleine
visjes zwommen er en waterplanten wiegden
mee met de bewegingen van het water. De dui
ker was zo breed dat Frank en ik er voetje voor
voetje overheen liepen naar de overkant.
In 1954 zaten we weer in het kippeboetje. Va
der was ook van de partij in de weekenden.
De inrichting was heel wat vooruit gegaan.
Er hingen gordijnen en vitrage. Meer meu
belstukken ter beschikking. En de maaltijden
pruttelden in een heuse keukenhoek. We slie
pen in zelfgetimmerde stapelbedden, waarvan
de bodems gemaakt bleken van stevig, ruitvor
mig kippengaas. Mensenlief, wat een gekraak
bij de minste beweging!
Omdat we er al in mei waren en de zomerva
kantie nog lang niet begon, ging Frank naar de
kleuterklas van juf Tini Zeeman en ik kwam
in de klas bij juf List terecht.
Soms ging ik bij Hans Raap spelen die vlakbij
de heinollen op de boerderij woonde, in de
keurige schone zomerstal.
Het boetje staat er nog, wordt niet meer ver
huurd, is nu als rommelhok in gebruik.
We waren vaak te vinden
bij een duiker in een sloot
verderop. Dat was een be
tonnen schot dat het wa
ter tegenhield. Met een
schuifluik erin dat op en
Soms worden er in de boerderij foto's neergelegd, bestemd voor de redactie. Wij zijn er altijd erg blij
mee, want vaak zitten er juweeltjes tussen. We willen u echter wel vragen of u achterop de foto (of op
een apart briefje) zoveel mogelijk gegevens over de foto wilt noteren. Ook de goede gever maakt zich niet
altijd bekend. Wilt u uw naam alstublieft ook vermelden? Bij voorbaat dank.
Op de weg terug naar huis mocht je op je blo
te lcalckies de opgang over tot aan het bankje
naast de NACO-bushalte onderaan het duin.
Zand afvegen, de weg oversteken en een tijdje
bij de vijver rondscharrelen die wat dieper lag.
Kijken of we goudvissen zagen zwemmen. Echt
van goud, dachten we. En
over het lage muurtje de
muziektent ronden van
paal tot paal. Dan over
het gras van de Buurt
richting de Seinpost. Om
op de top te komen klom
je omhoog via die hele
lange trap. Het helmgras
groeide tussen de treden
door en prikte in je be
nen.
-66.-
