Fi&tseMra/zczia;
Jaap Schilder
Najaar 1944
C 3
v 000895
19'28
Meteen werden
twee van mijn zusjes, Truus en
Tiny, op pad gestuurd om de buren te waar
schuwen. Ondertussen werden er maatrege
len genomen om al onze fietsen in veiligheid
te brengen. We hadden een heel groot gezin,
dus dat waren zo'n negen stuks. Enkele nog
met echte rubberbanden (die van vader en
moeder), de rest op gevulcaniseerde banden of
met antiplof (repen rubber gesneden uit oude
autobanden).
We hadden op ons erf een berg stro en kaf lig
gen, want de dorsmachine van Arie Schenk
had een week eerder het graan gedorst. Her
en der werden de fietsen onder het stro ver
borgen. Ook hebben we er een paar in een
diepe sloot laten zakken, net als de fiets van
opa Vriesman, die met opoe bij ons op de boer
derij was 'ingekwartierd' omdat ze uit hun
huisje aan de Duinweg (thans Pension Tamis)
te Groote Keeten moesten worden geëvacu
eerd. De fiets van opa Vriesman was een echte
juttersfiets, een soort transportfiets op nog
van die echte rubber 'spekbanden', waarop
hij nog bijna dagelijks naar het strand fietste.
Ofschoon dit voor hem eigenlijk verboden ge
bied was, werd voor hem, mede door toedoen
van familierelaties, een oogje dichtgeknepen.
Hij vond het wel sneu dat zijn fiets onder een
grote hoop stro verdween. "Als ze die nou nag
vinden, dan hakken ze me kop er maar of," zei
hij. Gelukkig is het zover niet gekomen. Mijn
vader vond het uit tactische overwegingen
beter, toch maar één fiets te laten staan. Een
lelijk buitenmodel hoge herenfiets was inder
tijd achtergelaten door een ruim twee meter
lange Amsterdammer, die tijdelijk bij ons in
de kost was geweest om schilderwerkzaam
heden te verrichten bij de bouw van geschut-
stellingen op het land van Piet Vader ten
bate van de luchtmacht.
Na ongeveer een uur verscheen er een Duit
se legerwagen, bemand door een Duitse
gewapende militair en een Nederlandse
politieman die ons onbekend was. Ze vertel
den dat ze opdracht hadden alle fietsen in te
vorderen. Mijn vader leidde ze meteen naar
de stalling op de dors, waar alleen die buiten
model herenfiets stond. "Nemen jullie die nou
mee? Het is onze enige fiets," zei mijn moeder
en barstte in tranen uit. De mannen waren
hierdoor toch wel onder de indruk. "U krijgt
van ons een ontvangstbewijs," troostte de po
litieman haar en overhandigde mijn moeder
een gestempeld ontvangstbewijsje. Dit docu
mentje is helaas in de loop van de tijd zoek
geraakt. De mannen keken voor de vorm nog
even om de hoek in de koestal en de schuur
en verdwenen zonder verder te zoeken met
de 'enige' fiets. Wij lachten in ons vuistje en
waren opgelucht na dit avontuur. We hebben
toch maar een paar dagen gewacht voor we
de fietsen weer te voorschijn hebben gehaald
want we hadden ze hard nodig, gezien de af
standen die we moesten afleggen voor bood
schappen doen, kerkbezoek enz. Zelfs naar
onze naaste buren moesten we op de fiets.
Ook opa Vriesman was blij. Hij kon weer re
gelmatig naar zijn 'verboden' strand. "Daar
gaat ie weer, die oude zeemeeuw," zei opoe
dan. We hadden de indruk achteraf, ook na
informatie bij buren en kennissen, dat de hele
actie de Duitse bezetter weinig heeft opgele
verd. De Nederlandse politie die aan dit soort
acties moest medewerken en dus van te voren
Het zal op een dag in november 1944 geweest zijn, dat we op onze boerderij aan de Nieuweweg
door een koerierster uit 'Hollywood' (het houten nooddorp op de hoek Abbestederweg/Noord-Schin-
keldijk) ik meen een dochter van de familie Schwaerts, werden gewaarschuwd dat diezelfde dag een
fietsenrazzia zou worden gehouden en of we dit bericht meteen wilden verspreiden. Dit moest van
mond tot mond gebeuren, want niemand, behalve de dokter en de politie, had toen telefoon.
Jacobus--
28 November
ZlÓPe
NS
V CALLAWOÓC
-40.-
