lijk. Hij legde een beetje vaderlijk
zijn hand op mijn haar en vroeg
iets. Geen idee wat, maar ik
kreeg een stukje chocola
Daar zat ik dan, landverra
der en collaborateur van
negen jaar! De straf
kwam bijna onmiddel
lijk, want eenmaal
thuis bleek ik een
grote blaar in
mijn handpahn
te hebben,
moeder ^roeg
maar niet hoe
ik eraan kwam.
Dat werd door-.,--
prikken en eerf
flinke portie ou
derwetse jodi
um plus een/
verbandje
De vol
gende
dag ging ik
maar eens
bij mijn
oom Jan
buurten. Hij had
zijn werkplaats in
een oud boerderijtje met edn
rieten dak naast wat nu de
Boerderij van Tante Jaantje heet, maar toen
woonde tante Grietje Vos daar. In de werk
plaats rook het altijd zo lekker. Stopverf, ter
pentine, lijnolie en het was er heerlijk rom
melig. Enfin, ik kom er binnenstappen en
wat zit daar? Alweer een Duitser, nu in een
iets dikkere uitvoering. Hij zat op een kist en
keek gespannen toe hoe oom Jan bezig was
met het beletteren van een knalgeel bord.
Als een Duits legeronderdeel ergens in den
vreemde neerstreek, moest er natuurlijk een
hele organisatie opgezet worden van hoofd
kwartier tot legering van het gewone voet
volk. Uit veiligheidsoverwegingen werden de
verschillende elementen over een bepaald
gebied verspreid. Er waren dus ook allerlei
borden nodig om de weg te wijzen, want
Ordnung musz sein. Het meeste materiaal
hadden de Duitsers zelf bij zich, maar speci
fieke borden werden plaatselijk gemaakt. Dus
opa Vos maakte de borden en oom Jan zette
ze in de verf en beletterde ze. Daar was hij
een kei in.
...omhoog in een grijnzend gezicht, overschaduwd
door een diep donkergroene helm.
Die dikke Duitser had dat ook door, want hij
was ook Anstreicher' en zag al gauw dat hij
van die Dumme Hollander wel wat kon leren.
Dus dan had hij een glasplaatje nodig, een
beetje stopverf, een busje verf en noem maar
op. Hoe de man heette weet ik niet meer. Iets
van Müller of zo.
In ieder geval, een paar jaar na de oorlog
kwam onze dikke Duitser in een nog dikkere
Mercedes terug als badgast en hij was niet de
enige die als soldaat de geneugten van het
Noordzeestrand had leren kennen.
Maar de trap is in de zomer van 1940 aange
legd, aan de landzijde van de Seinpost vanaf
het tracé van het werkspoor. Overigens waren
de Duitse militairen nogal makkelijk, want
als er wat te zien was, een aanval op Den
Helder bijvoorbeeld, klommen we gewoon
langs de Zuidzijde van het duin naar boven
en er werd ons geen strobreed in de weg
gelegd.
-43. -
