DE GEHEIMZINNIGE KIST
SCHOOLFOTO 1957
Ze scheen spijt te hebben van al hetgeen ze,
na haar woedeuitbarsting van een paar da
gen geleden, aan de jutters had moeten prijs
geven. "Veel zal er wel niet te beleven zijn,
maar je kunt nooit weten...," dacht onze
Callantsoger. Er was niet bijzonder veel aan
gespoeld, alleen wat brandhout, maar daar
had hij nu juist geen gebrek aan. Opeens
meende hij wat donkers te onderscheiden,
daar, kort aan de waterkant, nog overspoeld
door de golven. Kordaat stapte hij er op af en
waagde er zelfs een paar natte benen aan om
er bij te komen. Met veel moeite trok hij het
zware voorwerp op het droge en betastte het
van alle kanten. Het was een langwerpige
kist, waarin verscheidene gaten waren ge
boord. De conclusie van de jutter was: "Een
vislcaar!"
Met inspanning van alle krachten lukte het
hem 0111 de kist op de schouders te nemen en
zuchtend en zwetend kwam hij bij de eerst
volgende dam aan.
"Het loeder moest niet zo zwaar zijn," dacht
hij, "vast wel dikke eiken planken." Steunend
zette hij de kist rechtop en dacht ondertus
sen aan een visser uit de Groote Keeten aan
wie hij de kaar wel zou kunnen verkopen. Hij
betastte de kist nogmaals, ditmaal 0111 te ont
dekken, hoe dik het hout wel was. Nu, dat
viel mee en in zijn gedachten steeg de prijs,
die hij er voor zou gaan vragen. Wacht, het
scheen of er opzij een plankje uit was! Hij
stak zijn hand in het gat en voelde rond.
Maar wat was dat? Iets weeks, iets kouds...
Enige ogenblikken later weerklonk een gil,
toen een vloek en holde een hevig geschrok
ken jutter hard weg. De kist tuimelde van de
dam en belandde in de golven, die haar weer
de oneindige zee opstuwden. Een kist, waarin
een zeeman zijn laatste rustplaats gevonden
had, behoorde immers in zee... En de jutter?
Nadien liep hij nooit meer in donker zonder
een lantaarn op het strand.
Jacob Vos Pzn.
Een jutter, een boom van een kerel en voor geen kleintje vervaard, trok vlak na een hevige herfst
storm naar het strand. Het was aardedonker, de zee was nog wild en leek na te grommen.
Foto: Piet Wit.
Piet Wit, zoon van slager Wit, fotografeerde in 1957 een groep scholieren. Wie weet nog waarom deze foto
genomen is? Gaan de leerlingen een dagje uit
- 23. -
