ken, een boerenbedrijf. Daar bleef hij tot het
einde van de oorlog.
In september 1945 kwamen ze weer terug in
Callantsoog. Omdat hun huis aan de Abbe-
stederweg ook op last van de bezetter in 1942
was gesloopt, kwamen ze zolang in een huis
je aan de Schoolweg, dat grensde aan de ach
terkant van het schoolplein. Totdat het huis
aan de Abbestederweg weer was herbouwd en
ze weer op hun oude plekje gingen wonen.
De directeur van Schagen vroeg, of hij weer
besteller wilde worden. Maar eerst werd nog
nagegaan of Teun in de oorlog niet verkeerd
was geweest en ook de burgemeester moest
toestemming verlenen. Toen dat allemaal in
orde was, kwam hij weer op zijn oude stek in
Oudesluis terecht.
Teun kwam weer in alle dorpen van de Zijpe;
zo leerde hij zijn Gerloflce kennen. Ze kregen
verkering en trouwden op 14 augustus 1952
en gingen in Schagerbrug wonen.
Toen Worp in 1953 overleed, werd er weer
een beroep op hem gedaan om besteller in
Callantsoog te worden. Maar, huisvesting was
moeilijk. Een zoon van Worp, Maarten, kreeg
in Haarlem een baan en bood Teun zijn huis
aan de Duinweg 1 te koop aan. Hij mocht het
kopen voor 4.000,00.
Het huisje was klein, een zolder maar geen
slaapkamers. Het kleine slaapkamertje bene
den was vroeger een stalletje voor 2 koeien
geweest, vlak naast de bedstee. En weldra
groeide het gezin dat ondertussen uit 6 per
sonen bestond er volkomen uit.
Teun had 1100 vierkante meter grond, dus
vroeg hij aan burgemeester Correljé, of hij
het huisje mocht slopen. Dat kon in geen ge
val, want het was agrarisch gebied. Verbouwen
mocht wel, maar wel op dezelfde fundering.
Het kostte 11.000,00, maar daar kwam een
ruim huis voor terug. Tijdens de verbouwing
verbleef het gezin in de groene barak van Piet
de Haan die aan de Duinweg stond, dichtbij
'de Skilp'.
Bij hun nieuwe huis was ook nog een klein
schuurtje, dat werd gezellig ingericht en ver
huurd voor 25,00 in de week. Ze hebben
daar mooie jaren gehad, alleen als het storm
de hielden ze hun hart vast. Ze hadden daar
vreselijk veel last van valwinden, zo over
duin. En zo gebeurde het op een dag, met een
orkaan, dat het schuurtje met bed en hulster
de lucht invloog. Dat kon zo niet langer, ze
besloten hun huis te verkopen en een huur
huis op Sinclcelsant te betrekken.
Om nog even op zijn postwerlc terug te ko
men, dat hield niet alleen het bezorgen van
post in, maar Teun was ook een lopend post
kantoortje. Hij had postzegels bij zich en
bracht ook A.O.W rond en inde belasting. Hij
ging vaak met een paar duizend gulden op
zak de wijk in. Hij vertelde mij, dat de A.O.W
nog al eens werd verhoogd. Zo kwam hij bij
Aagje Weij. Hij zei: "Aagje, je krijg alweer
meer geld." "Alweer", zei Aagje, "nou zo ken
het wel hoor, ik heb genoeg." Teun maakte
zijn veertig jaar bij de post meer dan vol.
Maar op een dag maakte hij op een versierde
kar met een bord waarop stond: 'Teun zijn
laatste rondje', getrokken en begeleid door
postauto's en zijn collega's, een rondgang door
de gemeente Callantsoog. Inmiddels woonde
hij met zijn vrouw tot volle tevredenheid in
een seniorenwoning aan de Van Brederode-
straat. Tot zijn grote verdriet moest hij op 19
augustus 1998 zijn vrouw verliezen.
Het valt niet mee om alleen verder te
gaan, maar toch heeft hij zijn draai
weer enigszins gevonden. Maar dat is
ook vooral te danken aan de buurt
waarin hij woont, met vele fijne men
sen. Een hoogtepunt was zijn tachtig
ste verjaardag; een prachtig feest dat
gegeven werd in 't Strandhuus waarop
iedereen van harte welkom was. Een
van zijn buurtjes, mevrouw D. Zwaan,
maakte naar aanleiding daarvan het
hierna volgende gedicht en droeg het
voor. Het geeft een prachtig beeld van
zijn loopbaan bij de posterijen.
De ravage na de storm
-23.-
