Boelhuis
Ja, hai ken nou wel verlegen mooi prate,
maar denk 'r om oor, zundese klere, zundese
woorde! En wat hewwe jullie nou nag spare
kennen, hai loupt de halft van de toid zonder
werk. En jij hewwe ok zowat niks overhouen
van je werkhuize en 't bollepellen. Nou, ik
ben benuwd wat je vader veneivend zoid. As
ik jou was, den zou ik maar wachte tot ie z'n
eten op heb. Maar weerom al die haast? Je
moete toch zeker niet om een poppie?"
"Welnei moe, hoe kom je d'r bai, zo benne
wai niet oor. 't Is heel wat aars. Teun ziet d'r
toch zo verlegen teugen op dat ie straks in
dienst moet. En nou hewwe we hore vertellen
dat ie vraaistelling kroige ken as ie trouwd is.
Nou en dat loilct oos vezelf veul mooier. We
houe bar groot van mekaar, dus deerom wille
we trouwe. Veul geld hewwe we niet nodig
oor, wai benne met tweidehans spulle tevre
den. We skarrele hier en deer wel wat op en
ik bloif gewoon werke. Jullie hoeve je over oos
gien zurge te maken oor, wai redde oos wel."
Toe ome Dorus 's eives thuis kwam en nei 't
eten efkes zat uit te zakken met de krant, heb
Corrie weer 't hele verhaal ofstolcen. 't Roulcte
eerst nag wel puur bai d'r vader. Maar Corrie
liet 'r niet van de sold.ce prate en hield voet
bai stik. Net zolang tot 'r vader en moeder d'r
maar bai neerloid
hewwe. Ze woue nou
ienmaal niet aars.
Dus den moste ze 't
zelf maar wete, ze
hadde ze genog
waarslcouwd.
En toe begon 't
regelen en plan-
ne maken. Ze
gonge d'r hille-
gaar laat van te
bed.
Daagsteran
zag tante in
de krant dat 'r in
Enkhuizen een boelhuis
houen wier. "Deer kon ik wel drs op of gaan,"
mompelde ze, "stel je voor dat 'r wat knaps
bai is." Ze zee 'r niks van teugen Corrie, dat
most een verrassing bloive. Dus tante stapte
zomaar in de bus en gong op weg nei 't adres
deer de boel verkocht worre zou. D'r stinge
evegoed prachtdinge bai, sommige zagge d'r
uit of ze hagelnuw wazze. Weer ze 't meiste
oug op had was een ronde tafel met vier stoe-
le en een theelcassie. "Dat is nou net wat voor
oos Corrie," docht ze, "deer gaan ik op biede."
Ze most aars nag puur lang wachte voor dat
die meubele an de beurt wazze om verkocht
te worren. Drelct wier d'r een tientje inzet.
"Wie biedt 'r meer as tien gulden," riep de
ofslager.
"Voif en twintig," riep tante.
"Veertig," riep een aar.
"Voiftig," dat was tante weer.
"Honderd," riep 'r ien achter d'r.
En deer bleef 't bai.
Tante keek eres achterom. Deer zag ze Teun
waarachtig ok. "Heui, ben jij d'r ok, Teun? Ik
hew net voiftig gulden boden voor dat stel,
dat had ik voor jullie lcoupe wilt, maar ja, een
aar is m'n voor, jammer genog. Die bood nag
eres zoveul, dat wier m'n toch te gortig om
deer nag boven te gaan."
Teun wier rood tot achter z'n ore. "Dat was
ik," zee ie, "ik had 'r hillegaar gien erg in dat
u 't was, deer ik teugenop bood, wat stom."
Zo is 't net," lceeuwde tan
te, "je hadde mooi voiftig
gulden in je zak
houe kennen."
"Wel meer ok,"
biechtte Teun
slcoorvoetend op,
"want ik had
ok al veertig
boden en toe
maakte u 'r
voiftig van."
Nel Rentenaar-B akker
Corrie van tante Guurtje en ome Dorus wou trouwe met 'r vraier Teun de Boer en nag liever
vedaag dan murgen. "Moid," verskoot 'r moeder, "weet wel watje doene.Je kenne die joon nag
amperan, jullie gane nag maar een blauwe maandag met mekaar om. Jullie benne nag veuls te
jong ok, baiegaar achttien, wat moet dat worre.
- 76. -
