Ome Arie Oosterparkstraat. Er was een zoon van 18 jaar en daar ben ilc toen mee de stad in geweest. Eerst naar het Rijksmuseum en toen door de Kalverstraat naar de bioscoop Tuchinski. Dat was een belevenis! Het was in de tijd, dat de radio zijn intrede deed. Pronk, de kapper, had een zelfgebouwd radiotoestel en dat kocht mijn vader. Het was er een met spoelen, 1 vaste in het midden en 2 losse aan de kant, die kon je dan heen en weer halen. Zo moest je dan de stations zoe ken, maar het gierde dan geweldig, ook bij de buren in de radio. Nou had eerst Burgemeester Breebaard, die woonde naast ons, geen radio. Eerst ging dat dus nog wel, maar na een half jaar kwam daar ook een toestel. Die kwam van de fa briek en was dus veel duurder. Zat Burge meester Breebaart dan 's avonds naar een hoorspel te luisteren en Vader was stations aan het zoeken. Gieren en fluiten dat ding, uren achter elkaar, want hij was er mooi zoet mee. Nou dat liep natuurlijk vast. Ze kregen de grootste ruzie, want hij hield zich nooit stil. Maar ja, goeie raad was duur en er moest dan toch maar een antenne op het dak komen. Er waren er al 4 in huis, maar dat was zeker niet genoeg. Vader had zeker een beetje hoogtevrees, want hij had al een paar keer omhoog gekeken. Op een dag pakte hij de ladder, gooide wat ijzerdraad en isolatoren over zijn schouder en daar ging hij. Ik zie het nog gebeuren, want naar boven gaat het nog wel, maar je moet niet naar beneden kijken. Hij was zowat halfweg en toen dorst hij niet meer voor- noch achteruit. Hij maar roepen totdat Adriaan Vader kwam en hem maar naar beneden heeft gehaald. Nel Rentenaar-Bakker Hai kon dinge, die een aar niet kon. En de grooste kunst was wel dat ie oizer lcnippe kon, zomaar met z'n blote vingers. Zo gauw as ie weer deres kwam, den stinge de joos al bai z'n kniese te bedelen of ie nag eres oizer lcnippe wou. Om de spanning een beetje te rekken, zee ie den eerst dat ie oigenlijk nag een beetje louf was, 't was ok zulc zweer werk, dus den most ie goed uit rust weze. De joos mochte de stukkies oizer gerust goed belcoilce. Wat genoot ie den van die verbaasde snoetjes, zelf kon ie 'r ok nooit genog van lcroige. 't Is allegaar al heel lang leden, maar zo'n man as ome Arie vergeet je toch nooit! Maar eflces ternei gaf ie den maar weer toe en kon de grote kunst beginne. Eerst gong ie z'n vingers sloipe op de slcaft van z'n kous, wat een selcu- rig werkje was. Den pakte hai een plat endje oizer uit z'n diezelc (de joos zagge vanzelf niet dat ie twei end jes had). En den begon ie te knippen. De joos stinge d'r met hullie neus boven op. Nei veul gestèn en malle gezichte trek ken, had ome Arie 't weer klaar speuld, oor. As ome Arie bai oos kwam, den was 'tfeist. Wat kon die vertelle! Hai was overal weest en hai kon ok alles. Zo gek kon je 't niet prakkezere, maar hai wist overal reid op. Hai had een hele zood aventure beleefd, maar dat ie de meiste uit z'n duim zoog, deer hadde kloine Klaas en Dirk gien erg in. 't Was in alle gevalle wel bar spannend! VcX - 25. -

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

De Clock van Callens-Ooghe | 2000 | | pagina 5