Alle rails moesten naderhand van het strand gehaald worden. Ook lagen er rails verwrongen
over de dammen. Er werden zelfs naderhand spoorkarren teruggevonden bij Petten, dus kan
je wel nagaan hoe het water langs de kust had gejaagd.
Het betekende natuurlijk meteen het einde van het duinwerkspoor, temeer omdat de auto's
met hun voorwiel-aandrijving toen dat werk wel konden overnemen. Er werden daarna dan
ook met spoed duinpaden gemaakt die men nu nog overal kan zien.
Naderhand is in het vlak dat toen ten noorden van Groote Keeten was ontstaan een kunstduin
gemaakt door de firma Snepvanger die dat werk kon doen met zwaar materiaal, zoals hele
grote buldozers met van die slepers zoals ze door de Amerikanen werden genoemd.
Het heeft destijds een haar gescheeld of heel Noord-Holland was weer onder water gegaan,
want niet alleen hier maar ook de Hondsbosse zeewering was bijna bezweken.
Na paal 6 moesten wij ook daar naar toe. Het water vloog over de dijk en dat was juist het
grootste gevaar, want de achterkant spoelde weg. De dijk werd door al dat water slap. Zelfs de
er achter gelegen weg lag te lidderen en de zee bulderde zo dat het wel weer oorlog leek.
Toen ik in de ochtend even thuis kwam om eens te kijken hoe daar de vlag er bij stond, trof ik
mijn vrouw aan met de handen in het haar. Alle pannen waren bijna van het dak gewaaid en
de regen had zodoende vrij spel gekregen. "Wat een toestand," zei m'n vrouw. Maar ik had die
nacht de zee gezien en een en ander meegemaakt, dus ik zei: "Stil maar hoor, want die pannen
komen wel weer op het dak en dat behang dat er bij neerhangt komt ook wel weer terecht, er moeten veel
ergere dingen gebeurd zijn." Nu dat bleek algauw toen de berichten langzamerhand binnen kwa
men uit Zeeland dat zowat geheel was ondergelopen. Honderden mensen en oolc veel vee zijn
in die vreselijke stormnacht verdronken.
In zulke tijden begint een gevoel van saamhorigheid boven te komen. We werkten de eerste
tijd na die rampnacht dag en nacht en ook op zaterdag en zondag.
Toen alles weer een beetje normaal werd, kregen we voor al die moeite en ik weet niet hoeveel
overuren een extraatje en dat was 25,00 Ja, vijfentwintig gulden!!! Maar ja, er werd gezegd
dat het een nationale ramp was en dat werd door ons aanvaard. Hoewel, ik heb wel eens
gedacht over de bedragen die de aannemers er waarschijnlijk aan verdiend hebben.
Toen de grote inzamelingen begonnen onder het motto: 'Dijken dicht, beurzen open' offerde
iedereen weer. Je voelde dat als een plicht om het grote leed daar in Zeeland te helpen verlich
ten.
IN MEMORIAM
In de laatste maanden van 1996 zijn ons twee markante leden ontvallen.
Op 2 oktober overleed plotseling Klaas Baken. Hij was bijna 80 jaar. Zijn 'Fanfare', hij
was al in 1928 lid, had al een serenade voor hem klaar. Hij was een echte jutter en
kon ook goed vertellen over alles wat hij op het strand meegemaakt had.
Op zijn huisje op het Dorpsplein stond eertijds: "De zee roept". Op zijn latere huis aan
de Duinroos weg stond: "De zee roept nog steeds".
Helaas, de zee zal voortaan tevergeefs roepen. Het bestuur condoleert met dit grote
verlies de familie Baken van harte.
Op 23 oktober 1996 overleed Gerard van Honschooten, 69 jaar. "Bussie komt zo"
stond erop zijn stationcar waarmee hij altijd door het dorp reed. Hij, groot en sterk
achter het stuur, joviaal groetend naar bekenden. Zo zullen de meeste Callantsogers
zich hem herinneren.
Het jachtopzienershuisje tegen het duin zal zonder hem leeg zijn. Zijn vrouw Lia
wensen we sterkte toe en veel energie om door te gaan.
iiiiimiiii—1mmbb—mm—lllllllllilij|
Namens de Historische Vereniging I
Wim Lastdrager
77
