V(?AAr acbcurd
EEN GOEIE REID
Nel Rentenaar-Bakker
Opa had de leste toid toch zo'n last van jeuk an z'n biene. Wat of
ie d'r ok opsmeerde, 't holp allegaar niks, 't wier allien maar
ergerder. 't Had wel wat van sproserighoid, maar dat was 't toch
niet, verveulend was 't wel.
Toen kreeg ie van ientje de reid om alle dage efkes met z'n biene in zei te gaan. Want, had die
man hoord, as peerde wat an hullie pote hewwe, den gane ze d'r ok wel mee in zei en 't skoint
nag goed te helpen ok!
Nou deer zag opa ok al gien hoil in. Hai zag 'r bar teugen op ok, hai was altoid al een beetje
bang voor water weest. As 't nou in een waskompie kon, maar hillegaar in zei
Afoin, opoe sting 'r op an, dat ie 't perbere zou. Kwaad kon 't nooit en zoas 't nou was, kon 't
toch ok niet bloive. Dat was gien harden, ze konne d'r amperan van sleipe, hai lag maar te
rossen en skrobde alles stik.
Dus op een goeie dag gong opa en opoe same an de loup, Nag een geluk dat ze in Callantsoog
zo dicht bai zei weunde, ien duuntje over en je was 'r. Je konne 't bai woize van spreke met een
warme pangkoek beloupe.
De eerste dag was 't gnap weer. D'r sting zowat niks gien wind en 't zontje skeen lekker. Op 't
strand was gien kip te zien, dus hadde ze 't roik allien. Een end veerder stinge wel een paar
hengelaars op de piere, maar die lette niet op opa.
Eerst trok opa z'n leerze en sokke uit, toen rolde hai de poipe van z'n mesisterse broek
omhoug, toen de poipe van z'n onderbroek een kloin endje en knoupte de bandjes heul sekuur
vast.
"Veerder opstroupe die poipe," riep opoe, "tot boven je kniese, die hoeve toch niet nat te
worren!"
"Ja, jij hewwe makkelijk praten," grommelde opa, "jij hoeve d'r niet in."
"Niet zo granze oor, 't gaat om best en 't benne alliendig je biene maar," zo praatte opoe 'm de
zei in.
Heel zoetjes, voetje voor voetje skuifelde opa 't water in. Hai grilde d'r van, zo koud vond ie
't. Nag een geluk dat opoe meegaan was, aars had ie zo aarsom keerd. Zo ploeterde hai efkes
heen en weer.
"Denk 'r om dat je niet valle oor," riep opoe, "je benne niks wend vezelf en je zoue zo een
ziekte op je loif hale." "Nei, ik koik wel uit," zee ie, "maar as 't met een paar dage niet over
is, skai ik 'r mee uit, want dut staat m'n niks an.
"Nou moet je niet drekt de moed opgeve, kom, kom, wees woizer, we beginne pas. Murgen
gane we weer."
Daagsteran was 't nag aldeur gnap weertje, ze troffe 't wel. D'r wazze maar hele kloine golfies.
Opa gong weer 't water in. Hier en daer lagge verlegen dikke kwalle op 't strand. "Trap 'r niet
op oor," reidde opoe, "as je uitglisse den ben je nag niet jarig.
Maar alles gong goed. En opa's biene leke wel al wat te beteren, 't Zag niet meer zo rood en 't
skikte wel met de jeuk.
Zo ginge ze nag een paar keer heen. Maar de voifde keer was metien de leste!
't Weer was omsloegen, 't waaide puur hard en d'r stinge toch zukke grote golve. Opa kon d'r
niks gien verbeelding van kroige om nou 't water in te gaan.
70