V(?AAr acbcurd EEN GOEIE REID Nel Rentenaar-Bakker Opa had de leste toid toch zo'n last van jeuk an z'n biene. Wat of ie d'r ok opsmeerde, 't holp allegaar niks, 't wier allien maar ergerder. 't Had wel wat van sproserighoid, maar dat was 't toch niet, verveulend was 't wel. Toen kreeg ie van ientje de reid om alle dage efkes met z'n biene in zei te gaan. Want, had die man hoord, as peerde wat an hullie pote hewwe, den gane ze d'r ok wel mee in zei en 't skoint nag goed te helpen ok! Nou deer zag opa ok al gien hoil in. Hai zag 'r bar teugen op ok, hai was altoid al een beetje bang voor water weest. As 't nou in een waskompie kon, maar hillegaar in zei Afoin, opoe sting 'r op an, dat ie 't perbere zou. Kwaad kon 't nooit en zoas 't nou was, kon 't toch ok niet bloive. Dat was gien harden, ze konne d'r amperan van sleipe, hai lag maar te rossen en skrobde alles stik. Dus op een goeie dag gong opa en opoe same an de loup, Nag een geluk dat ze in Callantsoog zo dicht bai zei weunde, ien duuntje over en je was 'r. Je konne 't bai woize van spreke met een warme pangkoek beloupe. De eerste dag was 't gnap weer. D'r sting zowat niks gien wind en 't zontje skeen lekker. Op 't strand was gien kip te zien, dus hadde ze 't roik allien. Een end veerder stinge wel een paar hengelaars op de piere, maar die lette niet op opa. Eerst trok opa z'n leerze en sokke uit, toen rolde hai de poipe van z'n mesisterse broek omhoug, toen de poipe van z'n onderbroek een kloin endje en knoupte de bandjes heul sekuur vast. "Veerder opstroupe die poipe," riep opoe, "tot boven je kniese, die hoeve toch niet nat te worren!" "Ja, jij hewwe makkelijk praten," grommelde opa, "jij hoeve d'r niet in." "Niet zo granze oor, 't gaat om best en 't benne alliendig je biene maar," zo praatte opoe 'm de zei in. Heel zoetjes, voetje voor voetje skuifelde opa 't water in. Hai grilde d'r van, zo koud vond ie 't. Nag een geluk dat opoe meegaan was, aars had ie zo aarsom keerd. Zo ploeterde hai efkes heen en weer. "Denk 'r om dat je niet valle oor," riep opoe, "je benne niks wend vezelf en je zoue zo een ziekte op je loif hale." "Nei, ik koik wel uit," zee ie, "maar as 't met een paar dage niet over is, skai ik 'r mee uit, want dut staat m'n niks an. "Nou moet je niet drekt de moed opgeve, kom, kom, wees woizer, we beginne pas. Murgen gane we weer." Daagsteran was 't nag aldeur gnap weertje, ze troffe 't wel. D'r wazze maar hele kloine golfies. Opa gong weer 't water in. Hier en daer lagge verlegen dikke kwalle op 't strand. "Trap 'r niet op oor," reidde opoe, "as je uitglisse den ben je nag niet jarig. Maar alles gong goed. En opa's biene leke wel al wat te beteren, 't Zag niet meer zo rood en 't skikte wel met de jeuk. Zo ginge ze nag een paar keer heen. Maar de voifde keer was metien de leste! 't Weer was omsloegen, 't waaide puur hard en d'r stinge toch zukke grote golve. Opa kon d'r niks gien verbeelding van kroige om nou 't water in te gaan. 70

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

De Clock van Callens-Ooghe | 1992 | | pagina 6