Jannie vond het allemaal wat "unheimlich" en verdween spoedig richting Hollywood, haar a.s.
echtgenoot in barre nood achterlatend.
Want zo lang zij er was, was het me eigenlijk nog niet opgevallen, ik bedoel de doodse stilte die
in het dorp heerste. Alleen de wind en wat licht gekletter van loszittend houtwerk was hoorbaar,
verder niets. Een tamelijk beklemmende gewaarwording dat herinner ik me nog als de dag van
gisteren.
In dat "Hitchcock" sfeertje maakte ik mijn eerste rondje rondom het Sterntje en stond toen
opeens tegenover een uit de hemel gevallen Duitse onderofficier. De man was tot zijn tanden
bewapend en we staarden elkaar over onze wapens heen een poos zwijgend aan.
Tenslotte nam de Duitser het initiatief hij vroeg wat mijn aanwezigheid in Callantsoog te
betekenen had en of ik misschien nog sneuvelen wilde vlak voor het eind van de oorlog.
Dat laatste wilde ik zeker niet en in mijn allerbeste Duits (en dat was niet best) maakte ik hem
duidelijk dat alle Duitse troepen gecapituleerd hadden en dat hij zich met zijn kameraden (voor
zover aanwezig) als krijgsgevangenen diende te beschouwen.
Ik vertelde hem zo goed en zo kwaad als dat ging dat ik het Nederlandse leger vertegenwoordig
de, dat mijn onderdeel nog deze middag zou arriveren en het gezag in Callantsoog tot de
komst van de geallieerde troepen zou overnemen. Hij bleef mij zwijgend van hoofd tot voeten
opnemen en ik begon mezelf knap onbehagelijk te voelen, alleen in dat doodstille dorp met wie
weet hoeveel zwaar bewapende Duitsers nog op de achtergrond.
Van "John Wayne" gevoelens was bij mij weinig te bespeuren, want een ervaren en uitgekookte
soldaat was ik toen nog niet.
Ik begreep inmiddels maar al te goed dat Jan Vos niet op de hoogte was gesteld van de
(toevallige?) aanwezigheid van Duitse militairen in het dorp.
Voor mijn gevoel duurde deze situatie een paar uur (het kunnen nooit meer dan enkele minuten
geweest zijn), toen draaide de man zich met een minachtend gebrom om en verdween richting
Seinpost.
11
CALLANTSOOG - Dorpsweg
Links pension 'Seinpostwaarin de Duitse soldaten zaten.
Geheel rechts 'het Sterntje(nu Dorpsweg 20) waar
Leo Bromlewe met z. 'n stengun lag.
