De hetunnen me-
van mijn jzugd in CatlantAoog. (±7933)
Als men ouder wordt komt de tijd van vroeger steeds meer naar voren. De verve
lende dingen vergeet men, maar de leuke blijven.
Zo vergeet ik nooit dat er in ons dorp een familie woonde waarvan de dochter
ernstig ziek was en nooit uit bed kwam.
Wij als kinderen trokken ons dat heel erg aan. We maakten een plan om voor het
zieke meisje een circusvoorstelling te geven. We moesten er dan voor zorgen dat
de opening van 'de circustent' aan de kant was waar de zieke voor het raam van
haar huisje lag.
Hoe moest dat nu? Wij hadden natuurlijk geen tent, maar Piet Vos had wel badkoet-
jes. U weet wel van die hokjes die vroeger aan de vloedlijn werden opgesteld. En
Piet Vos zou Piet Vos niet zijn als hij ons niet op allerlei manieren had gehol
pen.
De hokjes kwamen en werden in een halve cirkel met de opening naar de zieke toe
op het gras neer gezet en het circus was klaar.
Ieder kind deed iets en al met al was het heel leuk.
Het circus bracht ook nog f 3,40 op. Daarvoor hebben we bloemen en een fruitmand
voor de zieke gekocht.
Tijdens de repetities deed zich nog het volgende voor.
Beesten hadden we natuurlijk niet, maar Jan Vos, de zoon van Piet Vos, wist een
oplossing. Zijn vader had achter de opslagloods een varken zitten. Het beest werd
uit de modder gehaald, daarna gewassen en opgepoetst en vervolgens moest het
kunsten gaan vertonen. Dat mislukte natuurlijk. We konden het varken niet bewe
gen iets te doen. Het resultaat was dat het varken aan de loop ging en het café
van Piet de Haan in rende. Onder het biljart zocht het daar een rustplaats. U
kunt zich indenken wat dat een opschudding gaf. Met veel moeite en begeleid door
talrijke dorpelingen is het beest weer naar zijn hok terug gebracht. Met moeite,
maar toch ook met veel plezier werd dit karwei geklaard.
Vick dz WiZdz hanta^zzndz ovzt dz kunttzn diz kzt vcuikzn,
dat dz naam Sjou had, in kzt ziAzut' zou kzbbzn gzdaan.
18
