7
Naast: het, in het begin van dit stukje genoemde, helmplanten was ook het werken
aan de dammen een belangrijke tak van bedrijvigheid voor de Callantsoger ar
beidsmarkt
Het werk aan de dammen was hard, in de winter tot aan het middel in het water
en rondom in het pakijs was geen uitzondering.
Hoewel daarvoor wel speciale kleding werd verstrekt, waren de werkomstandighe -
den toch erg primitief.
De grote stenen die vanaf de Kolksluis per smalspoor werden aangevoerd, werden
via een verplaatsbaar smalspoor met kleine wagentjes over duin naar de dam waar
aan gewerkt werd, gereden. Deze verplaatsingen vonden plaats met behulp van man
kracht oftewel ellebogenstoom.
Het enige mechanische hulpmiddel was een driepoot met takel.
Kleine, min of meer ernstige bedrijfsongevallen, zoals geklemde vingers, bescha
digde handen of benen, waren dan ook schering en inslag.
De dammen liepen door tot aan de voet van de duinen, bij duinafslag werd onmid
dellijk tot reparatie overgegaan. De dam moest namelijk in de duinvoet veran
kerd blijven en bovendien een bepaalde hoogte hebben, zodat ook bij stormweer
nog goed te zien was waar de dammen zich bevonden.
Nu is dit kennelijk een achterhaald standpunt, want vandaag de dag zijn de dam
men bij hoogwater nauwelijks meer te zien en bij stormweer kun je haast achter
de dammen langs varen.
Aan de dammen werd veelal op tij gewerkt, dat wil zeggen dat rekening gehouden
werd met eb en vloed, tenminste als dat voor de uitvoering van de werkzaamheden
noodzakelijk was.
Tussen de Callantsogers die aan de dammen werkten, bevonden zich ook mensen uit
Sliedrecht en Werkendam, die gespecialiseerd waren in het verwerken van rijs
hout. Dat was een onmisbaar bestanddeel voor het maken van een hechte golfbre-
ke r
Net voor de Tweede Wereldoorlog lagen de verdiensten van de werkers aan de dam
men rond de 20 gulden per week.
Ir. de eerste jaren van de Duitse bezetting kon het leven in Callantsoog zo goed
en zo kwaad als dat ging nog wel voortgang vinden.
Dat veranderde echter toen de kansen op het militaire schaakbord gingen keren.
De Duitsers moesten nu zelf rekening met een aanval gaan houden en dus werd het
kustgebied tot militair terrein uitgeroepen en was het strand vanaf medio 1942
voor publiek niet meer toegankelijk.
Voor veel vooral wat oudere Callantsogersdie toch altijd naast en met de zee
geleefd hadden,een veel grotere ramp dan hier met een paar woorden kan worden
duidelijk gemaakt.
Het onderhoud aan duinen en dammen ging echter gewoon door,omdat de zee zich nu
eenmaal van de Duitse bezetting niets aantrok en gewoon doorging met slopen.