7 Naast: het, in het begin van dit stukje genoemde, helmplanten was ook het werken aan de dammen een belangrijke tak van bedrijvigheid voor de Callantsoger ar beidsmarkt Het werk aan de dammen was hard, in de winter tot aan het middel in het water en rondom in het pakijs was geen uitzondering. Hoewel daarvoor wel speciale kleding werd verstrekt, waren de werkomstandighe - den toch erg primitief. De grote stenen die vanaf de Kolksluis per smalspoor werden aangevoerd, werden via een verplaatsbaar smalspoor met kleine wagentjes over duin naar de dam waar aan gewerkt werd, gereden. Deze verplaatsingen vonden plaats met behulp van man kracht oftewel ellebogenstoom. Het enige mechanische hulpmiddel was een driepoot met takel. Kleine, min of meer ernstige bedrijfsongevallen, zoals geklemde vingers, bescha digde handen of benen, waren dan ook schering en inslag. De dammen liepen door tot aan de voet van de duinen, bij duinafslag werd onmid dellijk tot reparatie overgegaan. De dam moest namelijk in de duinvoet veran kerd blijven en bovendien een bepaalde hoogte hebben, zodat ook bij stormweer nog goed te zien was waar de dammen zich bevonden. Nu is dit kennelijk een achterhaald standpunt, want vandaag de dag zijn de dam men bij hoogwater nauwelijks meer te zien en bij stormweer kun je haast achter de dammen langs varen. Aan de dammen werd veelal op tij gewerkt, dat wil zeggen dat rekening gehouden werd met eb en vloed, tenminste als dat voor de uitvoering van de werkzaamheden noodzakelijk was. Tussen de Callantsogers die aan de dammen werkten, bevonden zich ook mensen uit Sliedrecht en Werkendam, die gespecialiseerd waren in het verwerken van rijs hout. Dat was een onmisbaar bestanddeel voor het maken van een hechte golfbre- ke r Net voor de Tweede Wereldoorlog lagen de verdiensten van de werkers aan de dam men rond de 20 gulden per week. Ir. de eerste jaren van de Duitse bezetting kon het leven in Callantsoog zo goed en zo kwaad als dat ging nog wel voortgang vinden. Dat veranderde echter toen de kansen op het militaire schaakbord gingen keren. De Duitsers moesten nu zelf rekening met een aanval gaan houden en dus werd het kustgebied tot militair terrein uitgeroepen en was het strand vanaf medio 1942 voor publiek niet meer toegankelijk. Voor veel vooral wat oudere Callantsogersdie toch altijd naast en met de zee geleefd hadden,een veel grotere ramp dan hier met een paar woorden kan worden duidelijk gemaakt. Het onderhoud aan duinen en dammen ging echter gewoon door,omdat de zee zich nu eenmaal van de Duitse bezetting niets aantrok en gewoon doorging met slopen.

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

De Clock van Callens-Ooghe | 1988 | | pagina 7