Tie laaft-
Eene hantaAa.e
Novembenmaand moa aangebnoken.
ReedA zag men hleA en daan een Achouw
Voon t knappend vuua van spaanden loken,
Gestookt tot Mening van de kou.
Toch moa het nog geen Mlntentljd,
Maat. aangenaam de gloed, venApneld
Voon. t helden, bnandend vuua, al& negen
ofa rniót ging dalen op de mg en.
Op zek'nen dag uktó 't meen dan Atll;
Geen gnaAje boog zich op de velden;
't Woa zoel, zelhA dnukkend In de lucht.
Wat zou dat zachte men vejvmelden
"We knljgen Atonm," Apnak Bant llenhoog,
Een vlAAchenman te CalandAoog
"Kijk eem, hoe daan de bnulnvlóch dantelt
En In 't ondiepe Maten ApaAtelt.
Ook moa het maanlicht gliten geel
En 't MeenglaA bij me zuAten Meel
Gaat maan gedunlg op en neen..
Gelooh me vnlnd, qa komt Alecht Meen."
"Zoo?" Spnak de Vnlnd uil Mkmaan'a VeAt,
"Vat 'a niet te hopen, Mant niet beA-t
BeAchouw Ik Atnand en duinen daan;
Vaan dnelgt, zoo 'k meen, een gnoot gevaan."
"Ja, dat 'a het zMakke punt, menheen,"
Spnak Bant, "en aló het nu eenA Meen
Zoo Maaien en zoo Atonmen gaat
Van kon t Mei beunen, dat de zee
Ween onheil bnacht en namp en Mee,
Zooaló dnlehondend gaan geleen Novemben 1570]
Toen doon een Atonm het donp vendmeen.
Vnlehondend hulzen Apoelden Meg,
't Ia Maan, menheen, u>at Ik je zeg.
Kijk, daan ligt 't oude CalandAoog,
Waan julAt die vlAch zijn kop bewoog.
En zelh heb 'k voon een jaan oh tien,
Nog zeven kiAten daan zien Ataan.
En twintig paAAen daan vandaan,
Het hieronder afgedrukte gedicht stond in het Landbouw Weekblad
van 1896.
Ook toen konstateerde men dat de duinenrij voor Callantsoog te
zwak was. Ook toen werd er in de pers aandacht aan besteed. Nu,
90 jaar later, is het probleem van de smalle duinenrij voor ons
dorp nog nauwelijks opgelost.
Vandaar dat we dit gedicht, gemaakt door iemand die zich P.B.
noemde, overnamen.
Ma laaAt, dan geefat dat duin geen baat.
Ma t eb Ia, kun je 't kenkhoh zien.
TE LAAT.
I.'.uc fantasie.
N'ovtmli: rin.i.i.i i. mgthioken.
K'Is zag riien hier en «Jaar een schouw
Do-ir 'i knappend v uur van spaanders roken,
'icMOikt tot wering van de kou.
'J <*:li v..ts hot nog geen wintertijd/
Maar aangenaam d: gloed, verspreid
Ij', <r 'l helder brandend vuur, als regen
Of n.ist ging dalen op de wegen.
Op /tle'rra dag was 'l meer dan stil;
.een grasje hoog zich op de velden;
'l Was zoel, zelfs drukkend in de lucht.
Wat /.ou cl.it zachte weer vernielden?
„We krijgen storm," spr.ik Bart Verhoog,
Jen vi vrhrrman te Calandsoog,
„Kijl: oei is, hoe daar de hniinvisch dartelt
,,1'ai in 'londicjie water spartelt.
„Ook was het maanlicht gister geel,
,,llu 't weerglas hij me zuster Neel
„'iaat maar gedurig op en neer
„beloof ine, vrind, er komt slecht weer."
„7.i»o?" Sprak de Vrind uit Alktnaar's Vest,
„I'.il 's niet tc ho[#en, vvarit niet best
„1'e .'houw ik strand en duinen daar;
..D.i.ir dingt, zoo 'k meen, een groot gevaar.'
,.J.i. d.-n's het zwak! punt, menheer,"
S|u.ik Hart, „en als het nu eens weer
,,/no waaien en zoo stormen gaat
\K l.iast, dan geeft dat duin geen baat.
„ban lom 't wel heilren, dril dir zee
„Mier onheil braeht en ratnp en wee,
„/■«•••als diii honderd jaar gelecii,'J)
I "en door een storm het dorp verdween.
„1 )i ii honderd huizen spoelden weg
,.'l Is waar, menheer, wat ik je zeg,
„Kijk, daar ligL 'tonde Calandsoog,
,.M tar jnisi die visch zijn kop l*-\voog.
„AU 'til» is, kun je 'l kerkhof zien.
-I n lf heli 'k voor een jaar of tien,
„Nog /cv-mi kisten daar zien staan.
l.n twintig [Ossen daar vandaan,
„Hii r, iiu er hij 't tegenwoordig strand
ig ik nog 't oiugopliH-gde land
„l-.ii lis het uielsl.tg op ,|(-n v
,,'l Is waai, menheer, wat ik ji'
„Maar ino- t meu/' vroor
,,i 'u nu niets do
.Kr dient uaa
Voeidat d
o i:i het gedicht in
1 vuit ei ..8 Landbouw
16