Het zal 1973 geweest zijn: mijn eerste pianoles in het
Ursulinenklooster aan de Loudelsweg, vlakbij mijn ouder
lijk huis. Eerlijk gezegd herinner ik me daar heel weinig
van, helemaal niks eigenlijk. Wat ik me nog wel heel goed
herinner, is dat ik het eerste halfjaar elke dag naar het
klooster ging om daar te oefenen, omdat wij thuis nog geen
piano hadden. Als ik in de Stroomerlaan liep, zag ik de hoge
dennenbomen al die langs de indrukwekkende oprijlaan
stonden. Dan kwam de grote trap naar de hoofdingang, best
eng voor een klein meisje. Als je aanbelde, deed de poort-
zuster open. Ik hoopte dan op de gezellige zuster', want er
waren ook zusters die streng keken en dan voelde ik me erg
klein en verlegen.
In het klooster waren verschillende piano's waarop gestu
deerd kon worden. Ik was niet de enige leerling die dat deed
en de poortzuster wist welke piano vrij was. Je kreeg dan te
horen: zaal noord, zaal zuid of aula. Allemaal grote zalen,
tenminste voor een meisje van zeven jaar, en soms was het er
erg koud. Toch had ik het er goed naar mijn zin, een beetje
pingelen en de stukjes van les spelen. Als ik er eenmaal was
en begon te spelen, vergat ik alles.
Zuster Hermana had een eigen leskamer: door de aula de
trap op naar het toneel en linksaf door de coulissen. Gek
eigenlijk dat ik dat nog zo voor me zie. Later fietsten we
soms ook buitenom. Je kwam dan via de zijkant op een plein
met in de hoek een trap die rechtstreeks naar de leskamer
leidde. Die kamer was een soort kantoor met veel boeken,
een groot bureau, een kast waarin de nieuwe lesboeken
opgestapeld lagen en de piano natuurlijk. Twee pianostoelen
met rugleuning waren er en - heel belangrijk - een rode en
een blauwe pen.
Zuster Hermana schreef altijd met pen, in het huiswerk
schriftje maar soms ook in je muziekboek. Als ik mijn oude
lesboeken soms nog gebruik voor mijn eigen leerlingen, zie
ik de teksten met rode pen in het handschrift van zuster
Hermana: 'Goed rechtop zitten, Ellen'. Ik herinner me de
jurken en het lieve gezicht. In mijn tijd droeg ze geen habijt
of sluier, wel een wit zakdoekje in haar mouw. Ze was niet
groot maar ze had flinke handen, die ik - denk ik - zelfs nog
wel zou herkennen. Boos of teleurgesteld was ze nooit, geen
stemverheffing, nooit. Haar "Hardop noten lezen gebruik
ik nog en waarschijnlijk heeft het mijn noten lezen goed
geholpen. Uit het hoofd spelen hoefde niet. Maar - en dat
vonden wij leerlingen echt niet leuk - als het lesboek uit was,
begonnen we nog een keer vooraan: 'op herhaling'. Niks
erger dan dat voor een pianoleerling: het nieuwe boek moest
nog even wachten en sommige stukjes was je natuurlijk
alweer bijna vergeten. Met een diepe zucht begon je weer op
bladzijde 1.
Wat zou het leuk zijn als zuster Hermana even mee kon
kijken als ik dit nu zelf mijn leerlingen laat doen. Want het
is misschien niet leuk, maar wel heel nuttig!
Kortom, ik denk met veel plezier terug aan mijn eerste
pianolessen bij zuster Hermana en ik heb in zekere zin het
stokje van haar overgenomen. Lesgeven is een dankbare
taak, een mooi levensdoel.
Met dank aan Ellen Verburgt en zuster Lucy
31
Herinneringen van Ellen Verburgt aan
zuster Hermana
Vele leerlingen
In die ruim zestig jaar heeft zij een lange stoet van leer
lingen aan zich voorbij zien trekken: in haar adresboekje
- dat haar medezusters na haar overlijden vonden - ston
den 548 namen. Bij de viering van haar veertigjarige
professie (gelofte) in 1969 was er volgens het Noord-
Hollands Dagblad dan ook sprake van een 'overweldi
gende belangstelling, met bloemstukken, cadeaubonnen en
een handtekeningenlijst met 82 namen, waaronder die van
de dichter/letterkundige prof. Garmt Stuiveling die kenne
lijk ook les van haar heeft gehad toen hij in 1939-1940 in
Bergen verbleef.
Enkele van haar leerlingen werden beroepsmusicus. Een
van haar vroege leerlingen, Frans Oudhof, werd toetse
nist in verschillende bandjes in en rond Alkmaar en was
in de jaren zestig de begeleider van de cabaretier-enter
tainer Fons Janssen. Een andere leerling, Ellen Verburgt,
is nu zelf piano- en klarinetlerares, alsook een gewild
dirigent.
In de dorpsgemeenschap
In de jaren zestig werd er vanuit de dorpsgemeenschap
een beroep op zuster Hermana gedaan om het jongens
koor van de Petrus en Paulusparochie en het kinderkoor
van de Benedictusparochie (Prins Hendriklaan) te begelei
den. Toen pastoor De Haan van die parochie naar Oudt-
burgh verhuisde, werd zij ook daar actief als begeleidster
van het personeels-dameskoor. Of dat allemaal nog niet
genoeg was, bespeelde zij ook het orgel in de noodkerk
Nood Gods in Koedijk. Het gebeurde wel dat zij op zon
dag op drie verschillende locaties de kerkdiensten met
haar orgelspel opluisterde.
Na een zeer actief en muzikaal leven overleed zij in 1994,
86 jaar oud. De avondwake, waarvoor de Petrus en Pau-
luskerk was gereserveerd, werd zeer druk bezocht.
Zuster Hermana bracht met haar activiteiten het dorp
naar het klooster en het klooster naar het dorp. Zo werd
zij de bekendste Ursuline van Bergen. Zij leeft voort in de
harten én de vingers van haar leerlingen.
