De Zeeweg in de 50-er jaren. Bron: Regionaal Archief Alkmaar
nen 'buitenpoorters' voor een kort bezoek. Maar snel
verdwenen zij weer naar de 'wereld achter de duinen'.
Ondanks het geringe inwonertal was er ook 's winters nog
wel het een en ander te beleven. Voor de vaste bewoners
was er, voor de winter, de vereniging 'Paal 33' met o.m.
klaverjasavonden. Ik herinner me ook nog het bezoek van
Sinterklaas voor alle dorpskinderen in Prins Maurits.
De 21e eeuw, 49 jaar later
Het kantoor van de BEM (de Bouw Exploitatie Maatschap
pij, waarin de familie Van Reenen de belangen had onder
gebracht) is nu een woonhuis. Het strand is niet meer in
handen van de BEM, maar van de gemeente en het paadje
op de Parkweg is voor iedereen toegankelijk. Er zijn nu
elke dag bezoekers en toeristen in het dorp, de strandten
ten zijn het jaar door open en niet Bello, maar de buurtbus
biedt vervoer. Nu is het dorp niet meer 's winters 'op slot'
(soms wel 's zomers, als alle parkeerplaatsen bezet zijn).
Dankzij internet en de Zeeweg is het dorp gedurende het
gehele jaar verbonden met de 'wereld achter de duinen'.
De middenstanders met hun boekje hebben plaats ge
maakt voor de busjes van DHL, post NL en ah.nl.
De 'gouden jaren' hebben Bergen aan Zee welvaart ge
bracht maar ook het karakter van het dorp veranderd.
Het licht en de lucht blijven, maar de rest is geschiedenis
en nostalgie.
Wij gingen - zonder zon en zee -
wat drinken in een stil café.
En zie, de zon is weer verschenen.
Mijn vriend, hoe ook de wereld twist,
ééns komt een einde aan de mist.
Maar dan zij wij allang verdwenen
Literatuur
- Annegreet van Bergen, Gouden jaren, Atlas, 2014
- Bert Buizer, Naoorlogs Bergen aan Zee - volk aan de deur...
Bergense Kroniek, april 2010
- B. de Hondt, Verstoven Duinen, juni 2006
24
BERGENSE KRONIEK, APRIL 2015
Het gedicht kent een tweede couplet dat te mooi en te toepasselijk is
om het niet te vermelden:
