De stranding van de Katingo
Met deze bijdrage van Albertine van den Berg - van Lidth de Jeude over de stranding van de Katingo komt
een eind aan deze miniverhalen-serie over Bergen aan Zee. Verhaaltjes over de dagelijkse dingen die zeker
niet wereldschokkend genoemd kunnen worden, maar juist daaraan hun charme ontlenen. Ze geven een
beeld van een kleine woongemeenschap die in de winterperiode onder soms primitieve omstandigheden
hun dagelijks leven leefde, en in de zomer werden overspoeld door duizenden toeristen.
Het was de tijd 'toen geluk heel gewoon was'.
Het was één van die forse winterstormen, die een Grieks
schip ongeveer vóór onze stoep deponeerde. Daar is het de
hele winter blijven liggen, ondanks heftige pogingen van
allerlei maatschappijen die met belachelijk kleine scheepjes
van ongetwijfeld enorme capaciteit, vruchteloos trachtten
de bewegingloze schipbreukeling weg te trekken.
De dorpelingen sloegen de reddingspogingen met ongeruste
blikken gade, want het schip dat daar zijn neus diep in het
zand boorde, verschafte de ganse burgerij inkomsten.
De haringman, die een feilloos instinct paarde aan een bo
demloze drankzucht, liep de eerste morgen al om half acht
achter zijn kraampje op wielen puffend en zuchtend tegen
de stormwind naar zee. In de ochtendschemer stond hij
dampende erwtensoep uit te delen en warme worst, voordat
iemand daar aan gedacht had. Aan het einde van de winter
had hij zich een nieuwe kraam met blinkende apparaten en
een nog donkerroder hoofd bij elkaar gesoept. Maar ook
de anderen verdienden goed aan de toeloop van nieuwsgie
rigen, die op zondag aanstroomden als in het hoogseizoen.
De eerste dagen waren we allen hevig in beroering, de kin
deren in de eerste plaats: de gedroste schepelingen, kleine
zwartharige mannetjes gluurden naar hen in het dorp en bij
de bushalte.
Iedereen wist elkaar te vertellen dat het een Liberty-schip
was met Grieken aan boord, varend onder Panamese vlag
en dat de bemanning zomaar aan de dijk gezet was, hetgeen
hun gluren nog verontrustender maakte.
Toen wij hoorden dat er ook een gestrande kapiteinsvrouw
was, die zich verveelde, vroegen wij haar op de thee, we
vonden haar zielig. Maar niemand was minder zielig dan
het piepjonge elegantje, dat op naaldhakken bij ons binnen-
tripte met diamanten oorhangers en een keurig zwart jurkje
aan, dat schril afstak bij onze broeken en truien, die geheel
waren afgestemd op storm en schipbreukelingen.
Het werd een dolle avond met pingpongen en een opge
wekte conversatie in het Engels, want Ephtheia, zoals wij
haar mochten noemen, was in Engeland op school geweest.
Maar zij las ons ook Homerus voor in zoet vloeiend
Grieks en schreef haar naam in echte Griekse letters in de
Odyssee van onze dochter, die trots was alsof het Homerus
zelf geweest ware.
De volgende ochtend vertrok zij naar Londen en liet ons
een slof Amerikaanse sigaretten bezorgen met een fles
parfum, die wij nooit geroken hebben omdat de stop er niet
af kon.
Het was een hele opwinding toen de Katingo eindelijk los
was. Op een nacht om één uur belden we elkaar allen op om
slaapdronken in een sneeuwjacht naar buiten te hollen en
daar ging hij, bijna onmerkbaar in beweging was hij opeens
in de duisternis verdwenen, zonder één afscheidsgroet,
zonder één stoot van de sirene.
Na alle warme gevoelens die we onze schipbreukelingen
hadden toegedragen, voelden we ons nu wel teleurgesteld.
We aten een warme worst van de haringman, die tot het
laatst op zijn post was gebleven en gingen katterig naar bed.
ALBERTINE VAN DEN BERG-VAN LIDTH DE JEUDE
Het Panamese vrachtschip Katingo, gestrand in de nacht van 21 op 22
december 1954, ter hoogte van de hoofdstrandafgang van het Van der
Wijckplein (foto: deelcollectie gemeente Bergen).
