een handvol deelnemers telden, dankten hun bestaan aan
de illusie om met een kleine beurs door gezamenlijke inleg
kans te maken op de 'Honderdduizend', de tot verbeelding
sprekende hoofdprijs van de Staatsloterij. Tot de oudste be
hoorde ongetwijfeld Nooitgedacht, die volgens de statuten
in 1892 is opgericht. Onwaarschijnlijk is dat deze of andere
in het Veerhuis residerende verenigingen ooit aansprekende
bedragen heeft kunnen uitkeren.
Verweesde klanten
Daarnaast zorgden ook verschillende biljartclubs van al
lerlei getal en samenstelling, dat er in het Veerhuis de nodige
reuring bleef. Zowel door de vrijheid-blijheid-instelling van
de typische soosspelers, als de leden van meer of minder for
mele biljartclubs die er op gezette tijden competities speel
den. Met als opvallende vaste klanten een clubje collectanten
van de Petrus en Pauluskerk. Onder aanvoering van hun
pastoor legden zij lange tijd elke week een biljartje, zonder
acht te slaan op populaire borrelpraat over het lichtzinnige
karakter van katholieke voormannen in het algemeen, en de
besteding van hun vrije tijd in het bijzonder.
Ook werd er regelmatig vergaderd door uiteenlopende
gezelschappen: het polderbestuur, boeren en tuinders, de
buurtvereniging, Bergens Harmonie, de skiclub, ja zelfs de
Junior Kamer Alkmaar wisten de weg naar Tante Nel te vin
den. En natuurlijk ook het smartlappenkoor dat zich er met
veel animo ontwikkelde tot een populair vertolker van een
bijna vergeten Nederlands repertoire, waarin aangrijpende
tranentrekkers de kastelein en de enkele argeloos binnen
stappende vaste klanten niet onberoerd hebben gelaten.
Veel van deze groepjes zijn na sluiting van Het Berger
Veerhuis in stilte ontbonden. Eenvoudig omdat men geen
bevredigend alternatief heeft kunnen vinden. Sfeer kun je
niet meenemen.
Naar binnen met dat ding!'
Hoewel de sfeer in het Veerhuis over het algemeen 'geani
meerd' tot 'luidruchtig' kan worden genoemd, en tijdens de
repetities van de smartlappen bij tijd en wijle zelfs 'aangrij
pend' zoals we zagen, valt dit alles in het niet bij de periode
dat Berger Oldtimer Club (BOC) het aloude café tot haar
clubhuis had verheven. Een periode die vooraf werd gegaan
door de tijd dat dankzij de opbloei van de economie (hoe
lang is dat geleden?) steeds meer landgenoten hun brom
fietsen voor een kleine auto konden verwisselen. Daarbij
fungeerde de Goggomobil, een minuscuul gezinsautootje,
als schakel in de overgang van twee- naar vierwielers.
De Goggo werd, net als de bromfiets, aangedreven door een
lichte tweetaktmotor, die bij zware belasting een aanzienlijke
rookpluim produceerde. En dat was precies wat er gebeurde
toen één van de vaste Veerhuis-klanten zijn pas verworven
voertuig met gepaste trots kwam tonen aan zijn maten in
het café. Nauwelijks hief men, met een verliefd oog op het
glimmende wagentje buiten, het glas op de nieuwe aanwinst,
of de eerste druppels van een fikse regenbui spatten op de
maagdelijke lak uiteen.Naar binnen met dat ding!' brulde
iemand en voordat de kastelein goed en wel besefte wat er
ging gebeuren, werden de tuindeuren opengeworpen en de
Goggomobil met veel geraas en gerook, een handje geholpen
door alle 'vaste jongens', de gelagkamer in gereden.
Z'°E GOKKERS
ijs van Lidmaatschap
voor iUt Hoer/Mevrouw
IN DE GELAGKAMER VAN HET BERGER VEERHUIS
Kaart eigendom Gré Min.
Loterijclubs (foto's: eigendom Piet van Eijk).
mmgnieester
Voorzitter
