28
Uzelf deed de winkel-annex-lunchroom?
x Herinnert u zich daar nog aardige voorvallen van?
2 Nou, het zijn maar kleine voorvallen maar ze zorgden toen
o wel voor wat hilariteit, zo heb ik ze ten minste onthouden.
Het ene voorval had met mijn gebrekkige Duits te maken:
S -Wat is er van uw dienst, mein Herr?
g -Frau Meyer, bitte ein Asbach.
-Kijk eens meneer, hier is uw asbak.
g -Nein, nein, bitte ein Glaschen Asbacb-Uralt (een bekend
s Duits merk cognac).
Met mijn Duits is het later natuurlijk wel beter gegaan, want
het de gasten in de bar naar de zin maken, dat ging mij goed
af. Ook het drinken wel; maar goed, dat is misschien een
ander verhaal.
Nóg een voorval uit het begin van de winkel dat ik me
nu herinner. Het kwam natuurlijk door de drukte dat ik
me zo versprak:
-Verkoopt u ook appelmoes?
-Jawel, blikken appelmoes.
- Nou, dat liever niet, want dan smaakt het misschien naar
blik.
-Niks ervan, wij verkopen Goudmerk. Dat smaakt helemaal
niet naar appelmoes!
Ik weet ook nog goed, dat veel Duitse 'Gaste' in die
beginjaren aan het eind van hun vakantie graag nog wat
verse melkproducten en eieren 'mit nach Hause' namen.
Maar dan vroegen ze toch altijd eerst nog even - Zijn ze
vers, uw eieren, Frau Meyer? En dan moest ik wel een
min-of-meer serieus antwoord geven, dus dan werd het
antwoord op den duur: - Zeker weten hoor, de kippen
weten zelf nog nauwelijks dat ze ze gelegd hebben!
Was uw lunchroom in Bergen aan Zee ook niet een
trefpunt voor het dorp en bewoners?
Ja, dat kun je wel zeggen. Daarbij: mijn lunchroom had een
B-vergunning voor zwak-alcoholische dranken, maar in
Bergen aan Zee was toen verder geen echt café, dus werd er op
verzoek voor vaste klanten ook wel clandestien sterke drank
geschonken. Je moest dan vragen naar 'Weisse Martini' en dan
kreeg je in zwak-alcoholische Martiniglazen je genevertje
geschonken. (Zelfs Duitse politieagenten-op-vakantie deden
hier graag aan mee).
Nu we het erover hebben: met die 'Weisse Martini' is het
toch een keer uit. de hand gelopen. Dat ging zo: een stel Duitse
gasten logeerde elders, maar at iedere dag in mijn lunchroom.
Dan maak je een praatje en dan leer je ze wat beter kennen
natuurlijk. Toen hun vakantie bijna voorbij was, wilden ze
beslist ten afscheid samen met ons in de lunchroom eten.
Zo gezegd, zo gedaan. Er kwam ondertussen nog wat meer
volk aanwaaien, dagelijkse vaste klanten had je natuurlijk
ook, en de 'Weisse Martini' ging vrolijk rond. Te gek kon dat
nooit, worden, dat wist ik zeker, want er was maar anderhalve
fles in de zaak aanwezig en met zoveel mensen kon dat weinig
kwaad, tenminste, dacht ik dus. Maar timmerman Niek Leijen
(die bij ons regelmatig als kelner bijsprongwas bij ons in
huis zó goed bekend, dat de voorraadkasten voor hem geen
geheimen meer hadden. Wij dachten: ach, die anderhalve fles.
Maar Niek zorgde steeds voor nieuwe flessen. Dus van het
eten is toen niet alles meer terechtgekomen Over 'trefpunt'
gesproken, vaste bezoekers waren natuurlijk ook de bus
chauffeurs. Die zag je iedere dag en die dronken gratis koffie
bi) ons, keerpunt Bergen aan Zee. Die brachten natuurlijk ook
het nieuws en de verhalen uit de regio mee. En....ze wasten
geregeld af wat er aan afwas op het aanrecht stond.
Helemaal geen tegenslagen, zo in al die jaren,
dat u nog weet?
Och, er was altijd wel watmaar dat loste je op de
een-of-andere manier altijd wel op. Niks wat we niet
aankonden eigenlijk. Ja, toch, ik herinner me nu een echt
probleem, heel iets anders, was toch echt wel een naar verhaal.
Het speelde toen we begonnen met verbouwen, daar kwam
het eigenlijk door. Bij de eerste verbouwing in 1958 van wat
toen nog de lunchroom was, was er puin in de schoorsteen
y'rt N*j
mÊÊÊÊjÊÊtÊgÊttr
iMnHK/ va'/'/W"
■li ^m/
JMMLJBy
yr?r ".v
'Slfjurf/Kf
