Interview met
Jeanne Meyer-van den Ende
26
REIN VAIM DER SLUIJS
|2|evrouw Meycr vertelt over haar begintijd in Bergen aan
Zee. Van de honderd jaar die Bergen aan Zee dit jaar bestaat,
heeft de familie Meyer er meer dan de helft meegemaakt.
In die ruim vijftig jaar is het echtpaar, later ook samen met de
negen kinderen, erin geslaagd door hard werken, gedurfd
ondernemen en verstandig beleggen hun melkhandel-annex-
lunchroom uit te bouwen tot een plaatselijk horeca-impcrium.
Een prestatie van formaat, waarover al eerder uitgebreid is
geschreven. Ook over de hoogtepunten uit het leven van
Wim, Jeanne en de kinderen Meyer is al eerder een en ander
in de plaatselijke pers verschenen.
Zijn er uit de geschiedenis van de familie Meyer in Bergen
aan Zee nog voorvallen of anekdotes te vertellen die de
sfeer uit die beginperiode van de jaren vijftig weer even
terughalen?
Deze vraag leg ik voor aan Gerard Meyer, een van de jongere
kinderen uit het gezin Meyer, die nu (tegen wil en dank) z'n
directietaken al weer aan de volgende generatie (dochter
Sandra en schoonzoon Mare) overdraagt.
Gerard: Verbalen uit de begintijd, daar moet je m 'n
moeder voor hebben. Die is dan wel 90, maar die weet nog
alles! Zo gezegd, zo gedaan, en mevrouw Jeanne Meyer is er
direct voor in, om herinneringen uit de begintijd in Bergen
aan Zee op te halen. Of je maar beter wat later op de middag
kan komen? Welnee, jongen! Of moet je zelf eerst wat slapen?
Niet? Nou kom dan maar gewoon direct na de middag, boor.
Hoe zijn de Meyers eigenlijk
in Bergen aan Zee terechtgekomen?
Mijn man Wim en ik hadden buiten Delft een veehouderij en
daar hoorde in de stad een melkhandel bij. Nu was het toen
zo, dat Delft niet zo heel lang na de oorlog, begin jaren vijftig
flink ging uitbreiden. Daarvoor werd ons grasland onteigend:
geen melkvee meer, dus ook geen melkhandel meer. We waren
dan wel aardig uitgekocht, dat wel, maar met een gezin met
negen kinderen moesten we wel gauw weer een nieuwe bron
van inkomsten zien te vinden.
Zo was vader Wim al afgeweest op een kippen bedrijf in
Brabant. Maar ik zei: --Kippen? An me nooit niet! En in
Brabant? Daar al helemaal niet! Nou goed, je begrijpt:
Brabant is het dus niet geworden.
Weer wat later las een broer van Wim in een landelijke
krant dat een zekere Hopman in Bergen aan Zee z'n
melkhandel-annex-lunchroom ter overname aanbood.
Bergen aan Zee? Bestaat dat En waar ligt dat dan?)
Melkboer Hopman ging emigreren naar Amerika, dat speelde
toen vaker. Wim reisde met twee broers tweede kerstdag
1955) naar het eilandNoord-Holland dat was nog best een
wereldreis in die tijd). Ik weet nog dat ze vertelden dat ze
in de melkzaak-annex-lunchroom eerst maar een consumptie
hadden genomen om eens goed te kunnen rondkijken voordat
ze zich bij Hopman als gegadigden bekend maakten. Nou,
toen om de tafel natuurlijk en ja, alle partijen leek het wel wat.
Dus de volgende reis moest ik ook mee (net als de
boekhouder). Dat betekende wel, dat ik eerst alle negen
kinderen voor dagen bij familie en vrienden moest zien onder
te brengen. Enf in, de zaak werd toen en daar beklonken.
Hopman emigreerde naar Canada en Wim en ik trokken in
de melkhandel-annex-lunchroom. In de daaropvolgende
maanden kwamen langzamerhand ook de kinderen naar
Bergen aan Zee (onder wie ook Gerard die toen acht jaar oud
was). Het duurde alles bi) mekaar wel drie maanden voordat
ik m 'n stelletje eindelijk weer compleet had
Ging in die begintijd ook alles van een leien dakje?
Nou, na een half jaar kreeg Wim last van heimwee, ik denk
vooral naar het vroegere bestaan en naar de familie in Delft.
Daar kwam nog bij dat Hopman vanuit Canada had laten
weten dat hij graag zijn zaak weer terug wilde kopen
(emigreren, dat is iets dat je moet je leren). Toen Wim dat
had gehoord, begon hij voorzichtig iets te mompelen over
teruggaan-naar-Delft. Maar ik had de bui al zien hangen en
ik zei direct: Teruggaan? En deze prachtstek hier opgeven?
Neen hoor, geen sprake van, Wim! We blijven! Zo gezegd, zo
gedaan, en daar hebben we geen spijt van gehad.
Mevrouw Meyer met echtgenoot vóór de lunchroom, ca. 1961. Fotomontage voor
de Duinstreek, als je goed kijkt zie je ook dat het de zelfde deur is (privé-collectie
Gerard Meyer familie).
