keurig gebruikt werd. Waarom? Dat wist je niet, maar
het gebeurde gewoon. Moeder had nog wel gezegd
dat ze uitkijken moest en dat beloofde Nel, want ze
was er van overtuigd dat het om haar nette jurk ging,
want je wist er echt van niks in die tijd.
Het kwam allemaal toch goed en Nel trouwde met
haar Arie in 1942, waar ze begonnen in deel van een
boerderij, een kamertje met een bedstee, heel klein
allemaal, maar de boel werd opgefleurd en Arie
maakte eigenhandig een keukentje. Er was een 'plee'
aan de slootkant, die ze moesten delen met de buren.
Het was oorlog, er was weinig, alles moest op de bon.
De mensen hadden een groot TEVREDENHEIDS-
gehalte in die tijd. Weldra werd Nel zwanger en werd
in de bedstee hun eerste kind geboren en al snel
kwamen er meer. Het huwelijk werd gezegend met 9
kinderen dus je hoefde je niet te vervelen.
Tegenslag
Net na de oorlog in 1946 kregen ze brand. De boer
derij stond in lichterlaaie, letterlijk een zwarte dag!
Gelukkig kon het gezin ontkomen aan de vlammen
en moesten ze tijdelijk inwonen bij haar ouders, maar
kregen later weer een eigen stek. Arie had een aanne
mersbedrijf en had gelukkig goed werk, zo goed, dat
er al vlug een telefoon in huize Boekei werd aange
schaft, een hele luxe in die tijd, maar erg handig. In
juni 1952 overleed zoontje Dick aan wiegendood, een
drama voor het gezin wat heel veel verdriet met zich
meebracht natuurlijk. In oktober van datzelfde jaar
ging op een dag de telefoon, Arie had een ongeluk
gehad in een fabriek waar hij met een mooie klus
bezig was. Hij was naar het ziekenhuis gebracht, maar
het liet zich in eerste instantie niet ernstig aan zien.
Vlug naar moeder Bruin, oppas voor de kinderen
regelen, zodat Nel met de bus die middag op bezoek
kon. Maar wederom ging de telefoon, het ging toch
niet goed en of Nel zo snel mogelijk komen
wilde. Aangekomen in het ziekenhuis stond er
een zuster haar op te wachten en bood haar
twee pillen aan die ze gelijk op moest eten.
Op de vraag waarom? Was het antwoord "voor
de zenuwen". Na lang aandringen at Nel de
pillen op en toen werd haar verteld dat haar
man inmiddels was overleden.Wat een klap!
Verschrikkelijk! Binnen een paar maanden
een kind én je man verliezen, hoe kom je daar
doorheen! Daar werd niet naar gevraagd, het
gezin moest door draaien en zo goed en zo
kwaad als het kon deed je je best.
Een zuinige tijd
Heel veel steun kreeg Nel van haar ouders,
familie en vele anderen, zoals zuster Dekker,
de wijkverpleegster die toen naast hen woon
de. "Zonder hen had ik het niet gered" zegt Nel nu,
dat was onmogelijk. Naast het verdriet moest ook het
huis worden verkocht, dat was niet meer op te bren
gen én de telefoon natuurlijk, die was niet meer nodig.
Het gezin kreeg een huis toegewezen aan de
Volleringweg, waar ze jaren hebben gewoond. Alles
hield je uit zuinigheid zoveel mogelijk in eigen hand,
het moest uit de lengte of uit de breedte komen. Om
een extraatje te verdienen deed Nel 'thuiswerk' zoals
bonen afhalen en uien schoonmaken, wat een stof gaf
dat! Maar je was thuis en kon de kinderen gelijk in de
gaten houden. In 1965 werd Petra in het gezin opge
nomen en opgevoed als eigen dochter. Petra was de
jongste dochter van haar broer Klaas, zijn vrouw
overleed tijdens de bevalling. Toen de kinderen wat
groter werden en gingen werken werd het financieel
wat beter gelukkig en kon 'de uien bij de boer blijven'.
Het was heel gewoon dat iedereen zijn geld overgaf en
in het weekend werd er dan, zoals in de meeste gezin
nen 'zondagsgeld' aan ieder kind gedeeld. Het moei
lijkste vond Nel het opvoeden van de kinderen en de
centen. Je was vader en moeder gelijk en had het beste
met ze voor, maar moest ook roeien met de riemen
die je had. Je hoopte dat ze naar je wilden luisteren en
allemaal goed terecht kwamen, dat was je doel. Alle
kinderen vlogen uit en zijn gelukkig goed terecht
gekomen, daar ben je dan heel dankbaar voor.
Tevredenheid
Langzaamaan werd het rustiger in het gezin en kon
Nel weer meer lezen en klaverjassen, waar ze ontzet
tend van geniet. Erg blij met alle lieve familie en
mensen om zich heen leeft mevr. Boekei naar
TEVREDENHEID in haar zalige buurtje. Geweldig
dat iemand er op deze leeftijd en zo'n leven nog uit
ziet als Miss Sabinahof! Wat mij betreft, heeft ze een
medaille verdiend, maar nooit gekregen natuurlijk!
Prachtig, dat je ook zonder héél tevreden kunt zijn!
4
Zicht op Haringcarspel
mei 2014
