Zilveren huwelijk
Zo waren we in 1955 al vijfentwintig jaar
getrouwd. We hadden een goed jaar gehad
en ik was in 1954 nog vier maanden aan
het werk geweest bij de Hoogovens, dus die
mensen kwamen ook op de receptie en
hadden een prachtig cadeau meegebracht.
Het feest was in de Lindeboom en het was
vol en erg gezellig en een goede bediening.
Leny was met Jaap in de weer en Gerda
onze oudste dochter had er ook al veel
gehad en dacht dat ze de goeie nu ook had,
dus die wilde ook van de baan en belandde
in een woonschip. Over de vijfentwintig
jarige bruiloft weet ik maar weinig te
vertellen en zodoende staat hij niet op de
goede plaats want het was voor de bruiloft
van Jaap. In 1958 ging Gerda, de tweede,
in het huwelijksbootje op 30 oktober in
Warmenhuizen. Het begon heel plechtig
met een mis met drie heren. Een broer van
de bruidegom was Jezuïet en gaf les in Delft
aan de hogeschool en zou over een paar
jaar priester gewijd worden, dus
assisteerde hij bij zijn broer's trouwmis,
een hele eer voor hem.
Gerda's man was verkoper bij een grote
firma in Schagen, er was dus brood op de
plank, zoals die oudjes dan vertelden, maar
hij ging na een jaar verhuizen en nam de
woning mee naar Delft, waar hij na veel
geharrewar toch aan de kade een ligplaats
kreeg omdat zijn broer daar ook was en
kreeg nogal eens visite voor zijn geleerde
broer. Maar Delft was ook niet blijvend. Als
je jong bent denk je dat was toch beter
geweest en verhuisde na
de boot goed te hebben
verkocht naar Blokker en
begon daar een eigen
winkel, dat zou hem
wezen. Maar na een paar
jaar kwam daar de klad
in, de supermarkten
namen veel klanten over
en de kleine zaakjes kort
bij de stad gingen er
allemaal aan.
Meer trouwplannen
Bertus had een vaste
aanstelling gekregen bij
de posterijen en had ook
trouwplannen. Een
grietje uit Kalverdijk, een
paar jaar jonger en iets preuts stond hem
wel aan. Toen kwam er een kink in de
kabel, want hij had het aan zijn maag en
moest naar het ziekenhuis om geopereerd
te worden. Begin december was hij weer
thuis maar zei, ik geloof dat het nog niet
goed is, want pijn voel ik nog. Dan maar
eerst trouwen, een huis was er en op 30
december ging nummer drie de laan uit. Op
Tuitjenhorn was het feest en we hebben het
er ook goed van genomen. Er waren
jongelui die te diep in het glas hadden
gekeken en die hadden er de laatste uren
niets aan, want ze waren erg ziek.
Maar één ding, het was hun eigen schuld,
en dat plaagt soms vele mensen. Op vier
januari ging de pas getrouwde man weer
naar het ziekenhuis en werd nogmaals
geopereerd en toen was het voor elkaar
hoor. Het stel was meer dan goed tevreden
op Kalverdijk, maar als het zo mooi is komt
er altijd wat en na een paar jaar kreeg
Bertus een benoeming op Schoorl en ze
gingen meteen verhuizen.
Toelichting door de familie
Dit verhaal of levensbeschrijving eindigt
wat abrupt. Als reden hiervan dient u te
zien dat Antoon Spaansen zijn verhaal aan
het papier heeft toevertrouwd naar zijn
visie zoals hij het beleefd heeft. Het is door
hem in een lange winter geschreven op
blocnotevelletjes en door een kleindochter
overgetypt met een schrijfmachine.
Antoon Spaansen is in 1991 overleden.
Voor de verkaveling, Dorpsstraat met linksboven Oud Wulpendorp.
-24-