Holland. Hij kon plaatsen langs de kust van
Den Helder tot IJmuiden opnoemen. Het bleek
later dat hij zeer vaak met een torpedoboot in
het donker veel onder onze kust had gevaren.
Toch een bewijs dat de dat de schepen van de
Engelse vloot wel dikwijls dicht onder de
Nederlandse kust opereerden.
De Duitsers vorderen de paarden.
Bekend is dat het Duitse leger voor het
transport van goederen van allerlei aard, in
grote mate gebruik maakte van paarden. Door
de verliezen in de oorlog, vooral in het oosten,
begonnen de Duitsers in heel Europa de
paarden te vorderen. Wij hadden drie paarden
welke wij ook bitter hard nodig hadden voor
allerlei werkzaamheden. Zo kwam voor ons
ook het moment dat we de paarden moesten
inleveren; de paarden werden gewoon
gestolen. De dominee van Heerhugowaard
heeft namens de betrokken boeren nog een
dringend verzoek geschreven naar de Duitse
commandant in Alkmaar, de opdracht in te
trekken, en wel omdat de boeren
noodzakelijkerwijs toch voedsel moesten
produceren. Maar aan dit verzoek werd geen
gehoor gegeven. In tegendeel, een week of
zes later hebben ze deze groep boeren
daarvoor nog zwaar gestraft, zie verder in het
deel brandstichting. Vader Wagenaar wilde
zich echter nog niet laten dwingen en besloot
met zijn zoons, de paarden te laten
"onderduiken". Deze tegenactie was echter wel
een groot probleem. Een paard valt niet onder
de categorie "klein vee" dat je tijdelijk in een
kippenhok kan onderbrengen. Gelukkig hadden
we die schuur ver in de polder nog
beschikbaar. De paarden konden daar in een
vlet na toe worden gebracht; voedsel kon
worden aangevoerd. Dat was op te lossen.
Maar nu hebben werkpaarden een vervelende
eigenschap. Wanneer ze een dag hebben
gewerkt, zijn ze rustig op de stal, maar zodra
ze bijv. op zondag een dag rust hebben gehad,
zijn ze werkelijk "stom vervelend".
Zondagavond in de stal was het altijd al
trekken en trappen tegen de achterschotten,
opzij duwen etc. Eenmaal in de
"onderduikschuur" bleek dit een euvel, de
houten schotten werden stukgetrapt. Steeds
repareren, het was na enkele dagen al een
plaag. De Duitsers lieten het er ook niet bij
zitten.
Enkele dagen daarna werd onze boerderij heel
vroeg in de morgen omsingeld. Ik was heel
vroeg opgestaan om tomaten te gaan plukken.
Terwijl ik in de gang naar de buitendeur liep
zag ik door het gordijn een schaduw, alsof er
iemand stond. Toen ik voorzichtig door een
kiertje keek zag ik de rug van een Duitse
soldaat, op een afstand van een paar
decimeter. Duidelijk was voor mij dat ik zo snel
mogelijk, en geruisloos, naar de schuilplaats
moest verdwijnen. Vader Wagenaar werd even
later gearresteerd en meegenomen naar
Alkmaar. De familie werd daarop voorgelegd,
de paarden in te leveren of anders gaat vader
Wagenaar op transport naar Duitsland. De
keuze was daarop niet moeilijk. Het werd
spoedig wel duidelijk dat door het verlies van
de paarden de "bedrijfsvoering" er niet
gemakkelijker werd; tractoren hadden we niet
en een wagen vol aardappelen kon je ook niet
trekken.
Het werd rond die tijd duidelijk dat de
geallieerden in de lucht oppermachtig waren,
overdag zowel als 's nachts. Bij goed weer
kwamen de Amerikanen in de morgen over,
waarbij wij er steeds tussen 1000 en 1200
telden. Die legden dan zg. ein Bombenteppich
boven een stad. Een tapijt van bommen
betekende dat de leider van de hele vloot een
signaal gaf aan alle piloten, die dan tegelijk op
een knop drukten, waarna alles beneden in een
klap ontplofte. Een gruwelijke gedachte voor de
mensen die er nog woonden. Wij hebben daar
overigens weinig hinder van gehad, wij merkten
hoogstens op "kijk daar zijn ze weer, zij zijn
vandaag niet vroeg". Een kwartiertje gedreun
hoog in de lucht, en wat achter bleef waren de
witte strepen van de condens.
Tot zover deel vier
-29-
