rustig je gang kunt gaan. Zoals ik al heb gezegd alles moet perfect worden uitgevoerd waarvoor
uiteindelijk ikzelf de verantwoordelijkheid heb. Laten we samen maar een oude spreuk toepassen;
Als je snel vooruit wil moetje langzaam werken.
Toch leek het soms gevaarlijk te gaan worden als met laaghangende bewolking enkele Engelse
gevechtsvliegers bommen lieten vallen. Deze waren gezien de afmetingen van bomtrechters
slechts van een klein kaliber en veroorzaakten weinig schade en hoewel dit iedere maand wel een
keer gebeurde, was het min of meer een gewoon verschijnsel, waarvoor niemand enige angst
toonde. Na een half jaar begon dit echter plotseling te veranderen toen er uit een dik bewolkte
lucht bommenwerpers zichtbaar werden en direct hun bommen lieten vallen met als gevolg grote
paniek onder de in totaal ruim vier honderd werknemers, ledereen rende weg om van het veld af te
komen, maar naar welke kant het minder gevaarlijk zou zijn was een groot vraagteken. Wij hadden
er met onze ploeg geen enkele moeite mee en zijn als op commando plat achter de stapels
graszoden gaan liggen waarmee we bezig waren deze langs een startbaan te leggen. Op dat
moment werden we zeer direct met de oorlog geconfronteerd, het ging allemaal snel achter elkaar
en veroorzaakte een angstig gevoel. Niet alleen door het inslaan van de bommen, van naar later
bleek achttien stuks in totaal, maar meer nog door het gebulder van het rondom Den Helder
opgestelde afweergeschut. Dan lig je niet lekker zo plat op je buik achter een stapel graszoden, we
wisten uiteraard niet hoe lang of dit zou gaan duren en bevonden ons op dat moment midden in
oorlogsgeweld. Om het nog erger te maken hadden de meeste van ons hun helm opgezet en
leken we opeens soldaten, die dekking zochten voor vijandelijk vuur.
Bij de aanvang van de werkzaamheden waren deze van het Nederlandse leger afkomstige
hoofdbeschermers uitgedeeld met de opdracht deze altijd bij je werplek neer te leggen. Door
Duitse soldaten werd hier regelmatig controle gehouden en met deze regen van scherven boven
het vliegveld veroorzaakt door ontploffende granaten van het afweergeschut wisten we ons toch
een klein beetje beschermd.
Het gebeurde allemaal in de zomer van 1941 's morgens tussen 10.30 uur en 11.00 uur met een
laaghangende bewolking en weinig wind. Hoewel er geen luchtalarm was gegeven, hoorden we
het geluid van vliegtuigen en zagen plotseling twee vliegtuigen uit het wolkendek te voorschijn
komen met direct daarna enkele dreunen van inslaande bommen. We zijn met z'n allen zo dicht
mogelijk tegen de stapel graszoden waarmee we bezig waren, op de grond gaan liggen en durfden
niet te kijken. Hoeveel vliegtuigen er zijn geweest is ook later niet duidelijk geworden. Dit
oorverdovende geluid van het vele afweergeschut rondom Den Helder, dat praktisch tegelijk met
de dreunen van inslaande bommen was beginnen te vuren, is voor ons echt angstaanjagend
geweest en heeft misschien nog geen tien minuten geduurd. Daarna zijn we naast elkaar tegen de
zoden gaan zitten en rondgekeken of er iets veranderd zou zijn, maar alles leek normaal. Er was
een bom ingeslagen op driehonderd meter afstand van onze graszodenstapel, de enorme klap
hiervan leek ons even te verdoven terwijl we op hetzelfde moment de grond onder ons voelde
trillen. Wel even een verschil om rustig in de polder paling uit de fuiken te halen.
Bij thuiskomst in Warmenhuizen
wilde iedereen weten hoeveel
doden er waren gevallen!! Allen
hadden het langdurige zware
afweergeschut gehoord en er
waren reeds geruchten, dat Den
Helder was gebombardeerd,
waarbij de vraag werd gesteld of
er ook vliegtuigen waren
neergeschoten. De mededeling,
dat iedereen zich de volgende dag
weer zou komen melden bleek
echter wel een erg optimistische
gedachte te zijn geweest.
Vickers Wellington bommenwerper
27
