Duinmst en Windy Ridge
In een vorig artikel verhaalde ik van de heerlijke vakanties die wij in de vooroorlogse jaren op Texel doorbrachten. Wij logeerden in
het huis van mijn grootouders, Weverstraat 14, naast de bakkerij waar mijn vader opgroeide (bakkerij Kikkert, Weverstraat 12).
Ons gezin bestond uit: vader (Dirk Kikkert, Texelaar 1893), moeder (1892), mijn zuster (1922) en ondergetekende (1925). Toch
hadden mijn ouders een droom, een eigen vakantiehuisje
Duinrust 1939, op het moment van aankoop
Pinksteren 1939, mijn vader schreef in het gastenboek
van Duinrust:
Hoogtij voor Texel. Over het zonvolle land zwerven blijde men-
sen, die met voile teugen de vrijheid inademen. Hoe velen zijn
er niet gekomen om deze hoogtij der natuur juist op Texel te
vieren. Die zon, die vrijheid vast te houden, op een eigen plekje,
was, onze wens reeds jaren. We zouden reeds tevreden zijn met
het allereenvoudigste, maar wetten en verordeningen beletten,
en zeer terecht, ons het eenvoudigste te nemen Ongerept na-
tuurschoon duldt geen ongebonden oflievergeen bandeloze
vrijheid.
Zo zaten mijn vader en moeder, al denkende over een
eigen vakantiehuisje, 's avonds - het is dus 1939 - in de
achterkamer van de bakkerij, toen broer Jan Hendrik
plotseling het idee oppert: koop dat plaatsje van Martje, ze
gaat naar een van de armenkamers.
Mijn vader vervolgt:
Waar lag dat plaatsje? Ergens op de Westermient. Reeds de
volgende morgen vonden wij het en Martje bleek een oudje te
zijn die vroeger nog bij moeder gewassen had en over een merk-
waardig goed geheugen beschikte. We werden zelfs uitgenodigd
binnen te komen en ontdekten toen zo het inwendige. Oud,
vervallen, verwaarloosd en toch...niet ongezellig.
De plannen werden gesmeed en de eigenaar bleek niet onwillig
het oude boerderijtje uit de hand te verkopen. Oom Piet Kikkert
regelde de onderhandelingen en op 3 juni 1939 kwam het tele
gram, "Huis gekocht, Hendrik". Plotseling zagen zvij de moei-
lijkheden en ook de financiele gevolgen die het met zich
meebracht. Was het reeds oud toen het nog gemeubeld was, nu
alles leeg was bleek dat het 'af was. Ja, met Pinksteren toen het
vredig aan de zonnige duinrand lag, had alles zo mooi gesche-
nen, zo intiem, zo knus. Maar nu we er in stonden op een re-
genachtige zondag was er niets geen oude sfeer meer in te
vinden en toch doorzetien. Het woonhuis moest in orde ge-
maakt worden met zo weinig mogelijk kosten. Maar al spoedig
wordt dat idee los gelaten en de leus wordt "geen half werk
maar direct goed aanpakken
Neef Gerrit Kikkert uit den Hoom verbouwde het en zo
werd het een vakantiehuis uit duizenden. Jaren lang ge-
noten mijn ouders en wij en ook de volgende generatie
van het huis, van de rust, van de vrije duinen, van ons
eigen strand bij Paal 16. Al met al was het voor mijn ou
ders toentertijd een hele onderneming. Hadden zij gewe-
ten dat het huis vroeger De Onderneming geheten had, zij
zouden zeker de naam in ere hersteld hebben, maar zij
wisten dat niet en noemden het Dumrust, het lag immers
vredig aan de zonnige duinrand (de dennetjes er voor
waren nog piepklein, je kon er met gemak overheen kij-
ken).
Duinrust in naoorlogse jaren, mijn vader en moeder in de
deuropening
Helaas, nadat mijn ouders overleden waren, ontbrandde
er een strijd tussen de gemeente enerzijds en mijn zuster
en mijn persoon anderzijds. Omdat Duinrust in de oor-
logsjaren ten dele verplicht verhuurd moest worden,
wilde de gemeente het niet als een vakantiewoning aan-
merken. Moe van het juridische getouwtrek, hebben wij
het in 1976 uiteindelijk verkocht. Mijn man en ik kochten,
ter compensatie, in hetzelfde jaar, een bungalow op de
Parel, waardoor wij een pied a terre op Texel behielden
en wij nu, 37 jaar later, nog steeds naar het eiland kun-
nen komen zonder het idee "badgast" te zijn.
Nummer 110, maart 2014
Historische Vereniging Texel
23
